Smíði hússins lauk 1930. Fjórar léttlestarstöðvar eru við bygginguna þannig að íbúarnir þurfa ekki að ganga mjög langt til að geta nýtt sér almenningssamgöngur.
Þegar Wiener Zeitung skýrði frá vígslu hússins á sínum tíma kom fram að í húsinu væru tvö þvottahús, tvö baðhús, tannlæknastofa, vöggustofa, bókasafn, félagsmiðstöð fyrir ungmenni, pósthús, lyfjaverslun og 25 aðrar verslanir.
Það voru borgaryfirvöld sem stóðu fyrir byggingu hússins og gat fólkið fengið íbúð leigða fyrir frekar lága upphæð miðað við annað húsnæði á leigumarkaði.
Þegar fyrri heimsstyrjöldinni lauk 1918 var Austurrísk-Ungverska ríkið leyst upp og hafði það mikið atvinnuleysi, fátækt og hungursneyð í för með sér. Víða bjuggu alltof margir í litlum íbúðum og þær voru heilsuspillandi og þar skorti upp á lýsingu og ferskt loft. Í lítilli íbúð, sem var ekki ætluð fyrir nema sex manns í mesta lagi, bjuggu allt að 40 manns.
Engin salerni voru á heimilum fólks og við matseld var gruggugt vatn, sem var sótt í brunna, notað. Þetta gerði að verkum að margskonar sjúkdómar grasseruðu og margir létust ótímabærum dauða.
Þessar ömurlegu aðstæður urðu til þess að upp spratt sterk verkalýðshreyfing sem krafðist breytinga. Stjórnmálamenn byrjuðu af þeim sökum að vinna markvisst að því að bæta lífsskilyrði verkafólks, meðal annars með því að byggja íbúðir. Karl-Marx-Hof átti að vera fyrirmynd í þessum efnum.
Þar áttu um 5.000 manns að búa í 1.282 íbúðum, sem voru 30 til 60 fermetrar. Íbúðirnar voru fátæklega innréttaðar en íbúarnir höfðu aðgang að margvíslegri aðstöðu í sameigninni, til dæmis þvottahúsum, baðhúsum, leikskólum, bókasafni og læknastofu. Húsið stendur á um fimmtungi lóðarinnar og því var hægt að útbúa stór græn svæði við það.
