Ibrahim Kolbeinn Jónsson ætlaði að dveljast í viku við hjálparstörf á íslensku munaðarleysingjaheimili í Kenýa en honum leið svo vel þar og dvölin var svo mikil andleg upplyfting fyrir hann að hún framlengdist upp í tvo mánuði.
Takk heimilið í Kenýa er undir stjórn Ólafs Halldórssonar, Óla Halldórs, og félags hans, Bjartrar sýnar. Það hefur verið í fréttum DV undanfarið, í kjölfar útgáfu bókarinnar Mzungu, eftir Þórunni Rakel Gylfasdóttur og Simon Okoth Aora. Bókin er skrifuð eins og skáldsaga en hefur verið kynnt sem sannsaga og persónur og atburðir virðast eiga sér skýrar fyrirmyndir. Raunar var annar höfundur bókarinnar, Simon Okoth Aora, bókari hjá Óla Halldórs.
Í bókinni er lýst slæmum kjörum starfsfólks heimilisins og sagt frá ofbeldi gegn börnum sem þar dveljast, meðal annars að þau séu lamin með prikum. Um forsvarsmann heimilisins, sem heitir Skúli í sögunni, segir á einum stað: „Mér varð hugsað til blaðaviðtals þar sem Skúli hafði drjúgur haldið því fram að sannleikur, heiðarleiki og ekkert ofbeldi væri gildi heimilisins. Engar mútur. Fávitinn ég hafði einfaldlega látið glepjast af fölskum fyrirheitum. Ég hafði fallið fyrir svindlútgáfu af manni.“
Er DV bar ásakanir í bókinni undir Þórunni Rakel Gylfasdóttur sagði hún:
„Ég skrifaði þessa bók af heilindum en hef ákveðið, að sinni, að ræða um verkið á bókmenntalegum nótum en ekki fréttnæmum.“
Óli kannaðist hins vegar við að Þórunn hefði dvalist á heimilinu við hjálparstörf árið 2023 og þau hafi ekki skilið sem vinir. Lýsingar á heimilinu í bókinni, eins og þær birtust í frétt DV, sagði hann vera haugalygi.
Þessi fréttaflutningur varð Ibrahim tilefni til að hafa samband við DV og segja frá sinni reynslu af heimilinu. Hann segist þó ekki hafa lesið fréttina en verið sagt frá henni. Hann langar hins vegar ekki til að svara fréttaflutningi eða standa í rökræðum um staðinn en var fús til að deila með DV reynslu sinni af heimilinu.
Ibrahim, sem er að verða 22 ára, er fæddur í Súðavík og hefur mestan hluta ævinnar búið í Reykjavík. Faðir hans er hins vegar frá eyjunni Sansibar, rétt fyrir utan Tansaníu. Þangað segist Ibrahim hafa farið í fíknimeðferð fyrir um tveimur árum.
„Ég var á vondum stað í lífinu svo ég ákvað að slá til og fara og kíkja á krakkana,“ segir Ibrahim, en hugmyndin kom frá föður hans sem þekkir vel til Óla Halldórs.
„Þetta kom upp þegar ég var nýkominn úr meðferð og var staddur hjá föður mínum í Tansaníu. Hann þekkti Ólaf og stakk upp á því að ég færi til hans og kíkti á krakkana og gáði hvort það myndi láta mér líða betur. Ég tók rútu alla leið frá Tansaníu til Kenya til að kíkja á þetta. Ég vildi sjá hvort þetta hjálpaði mér meira eftir meðferðina og það gerði það bara mjög mikið. Ég ætlaði að vera í viku, svo varð það tvær vikur og svo urðu þetta tveir mánuðir. Núna get ég ekki beðið eftir að komast þarna út aftur,“ segir Ibrahim en hjálparstörfin sem hann vann þarna og samneytið við munaðarlausu börnin voru andlega heilandi fyrir hann og virkuðu sem viðbótarmeðferð eftir fíknimeðferðina í Tansanínu.
En hvað var það sem hann gerði á heimilinu?
„Ég var að hjálpa krökkunum að læra, hjálpa þeim í íþróttum, til dæmis fótbolta, elda mat, slá grasið og mjólka kýrnar. Þetta var heilmargt og ég lærði líka af þeim og því sem ég gerði með þeim. Við fórum líka oft í sund þegar það var hægt. Síðan var mikið trúarlíf og bænir, en helmingurinn af börnunum eru múslimar og helmingurinn kristin. En það voru engir árekstrar eða togstreita út af því og þau báðu öll í sama herberginu.“
„Mér hlýnar í hjartanu þegar ég rifja þetta upp,“ segir Ibrahim. Hann segist hafa farið þarna til að freista þess að fylla upp í holuna í hjartanu sem nærði fíknina og það hafi svo sannarlega gerst.
„Þetta hjálpaði mér andlega og ég lærði svo mikið af þeim,“ segir hann.
Börnin á heimilinu hafi verið á breiðum aldri. „Þau voru frá mánaðargömlum og alveg upp í 18 plús því nokkrir krakkar þarna höfðu farið burtu í skóla annars staðar en voru í heimsókn að hjálpa hinum krökkunum, hafa gaman með þeim, kenna þeim og svona.“ – Ibrahim segir að erfitt sé fyrir börnin að fá vinnu eftir að þau hafa lokið dvöl og skólagöngu á staðnum og því sé þeim veitt atvinna við að reka heimilið, þau fái greidd laun og þegar þau eru búin að fá styrk geti þau farið í framhaldsnám annars staðar.
„Þetta er 100% góður staður,“ segir Ibrahim og sögur um að börn séu þar barin með prikum, eins og greint er frá í áðurnefndri bók, koma honum undarlega fyrir sjónir. „Ég sá engan leggja hendur á börn þarna, hvað þá með priki, en þetta er annar og harðari heimur en á Íslandi og það kemur fyrir að það er öskrað á börnin. Þessi börn eiga sér mörg hræðilega fortíð og það er átakanlegt að heyra um söguna þeirra áður en þau komu á heimilið.“
Hann segist líka hafa orðið vitni að því að starfsfólk heimilisins bjargaði fólki og börnum.
„Einu sinni braust veikur maður inn á heimilið og í stað þess að ráðast á hann þá buðu þau honum mat, þrifu hann og gáfu honum föt og skutluðu honum síðan heim til sín.
Síðan tók þau í fóstur 15 ára stúlku sem var á spítala en faðir hennar hafði brotið gegn henni. Hún var svo vannærð að hún var næstum dáin. En við fengum að bjarga henni og ég hélt á henni á heimilið.“
Svo vildi til að Óli Halldórs sjálfur var staddur á Íslandi þann tíma sem Ibrahim dvaldist á munaðarleysingjaheimili hans.
„Hann var að lenda þegar ég var að fara. En hann vill bjóða mér út aftur hvenær sem ég hef tíma. Mig langar að fara sem fyrst en það eru bara svo mörg verkefni hér heima sem ég þarf að klára áður,“ segir Ibrahim og stefnir á aðra ferð til Kenýa í náinni framtíð.
