Werner hafði verið í Bláa lóninu ásamt vinkonu sinni og voru þær að gera sig klárar í að fara þegar gosið byrjaði. Voru þær sennilega með þeim fyrstu til að átta sig á því að gosið væri byrjað því viðvörunarflauturnar sem vöruðu við gosinu voru ekki einu sinni byrjaðar að hljóma.
„Mér var litið til hægri og vinkona mín öskraði úr sér lungun. Það steig þykkur og rauður reykjarmökkur upp,“ segir hún og bætir við að hraunspýjurnar hafi minnt á gosbrunn.
Bláa lónið var rýmt um leið og í ljós kom að byrjað væri að gjósa og gekk rýmingin vel. Werner segir að þær vinkonurnar hafi drifið sig upp í bíl og ekið af stað en umferðin hafi verið mikil á svæðinu.
Þær námu staðar á bensínstöð um tuttugu mínútum síðar og komu sér í skjól og furðar Werner sig á því hvað allir voru rólegir þó að eldgos væri hafið í næsta nágrenni.
„Fólk var bara að borða matinn sinn og lét eins og ekkert hefði í skorist. En þetta var hræðilegt fyrir okkur.“
Hún segist hafa vitað að gos gæti verið yfirvofandi á þessum slóðum en vonaði að ekki kæmi til þess meðan á Íslandsheimsókn þeirra vinkvenna stóð. Þær nutu þess mjög að vera í Bláa lóninu og segir Werner að hún vilji gjarnan heimsækja Ísland aftur. „En vonandi verður ekkert eldgos þá.“
