„Íslenskan á í vök að verjast, oftast snúast umræðurnar um áhyggjur af börnum og unglingum. Þeir sem af minnstri virðingu umgangast hins vegar íslenskuna eru eigendur fyrirtækjanna. Í vaxandi mæli eru fyrirtækin látin bera erlend nöfn, nefnd upp á ensku og ekkert er sinnt um að kenna erlendu starfsfólki hingað komnu að skilja eða tala íslensku,“ segir Guðni í grein sinni og nefnir til dæmis að milljónir hafi verið lagðar í auglýsingar á síðasta ári til að breyta nafni Rúmfatalagersins í Jysk og hamrað í þjóðina í sjónvarpsauglýsingum.
„Hvar sem maður fer um verslanir og landið eru erlendir starfsmenn á veitingastöðum og verslunum mállausir á íslensku. Eigendur fyrirtækjanna virðast telja þetta allt í lagi og fæstir gera nokkuð í að kenna sínu fólki lágmarksíslensku. Mér er sagt að mörg hjúkrunarheimili séu mönnuð með ágætu erlendu starfsfólki sem kunni ekki stakt orð í málinu. Megnið af eldra fólki vill geta talað við hjúkrunarfólkið og það fólk sem því þjónar. Margt af þessu ágæta erlenda fólki er komið til að verða hluti af þjóðinni og sest hér að mállaust,“ segir hann.
Guðni segir að Lilja Dögg Alfreðsdóttir, menningar- og viðskiptaráðherra, hafi sýnt mikinn vilja til að verja málið og með nokkrum árangri opnað augu fólks fyrir því að tungan er okkur allt.
„Flugstöðin, anddyri Íslands, varð að taka upp reglur og virða tungumálið. Gangirðu eftir Laugaveginum í Reykjavík er örugglega þriðja hvert fyrirtæki nefnt upp á ensku og þannig er þróunin um allt land,“ segir Guðni og heldur áfram:
„Nokkur íslensk orð eru alþjóðleg svo sem Geysir, Gullfoss, Bláa lónið, Þingvellir, Eyjafjallajökull, norðurljós svo eitthvað sé nefnt. Ekki hvarflar að eigendum hótela á þessum stöðum að nefna þau upp á ensku! Hinn vinsæli ferðamannastaður Bláa lónið er á Norðurljósavegi en samt er nýtt hótel á þessum rammíslenska stað nefnt upp á ensku Hotel Northern Light Inn.“
Guðni segir að stutt sé síðan lög þvinguðu þá sem gerðust íslenskir ríkisborgarar til að breyta nafni sínu og taka upp íslensk lög. En það var sársaukafullt og gekk ekki upp, segir hann.
„En undirritaður skorar á Lilju Alfreðsdóttur og Alþingi að festa í sessi að öll fyrirtæki á Íslandi beri íslenskt nafn þótt undirnafn kunni að vera á ensku. Enn fremur að það ágæta fólk sem hingað kemur í atvinnuleit, svo ekki sé talað um til búsetu, eigi þess kost að læra íslensku, öðru eins fjármagni er nú varið til útlendingamálanna. Landið, tungan og sagan gera okkur að þjóð.“
