Svona hefst grein eftir Jónas Haraldsson, lögmann, í Morgunblaðinu í dag. Hún ber fyrirsögnina „Rússar og rauð málning“. Eins og fram kemur í innganginum þá segist Jónas hafa skvett rauðri málningu á vegg rússneska sendiráðsins í Garðastræti í mars og júní. En þar með er ekki öll sagan sögð því hann segir að lögreglumennirnir hafi ekki spurt hann hvort það hafi verið hann sem málaði rauða málningu yfir skiltið við sendiráðsbyggingu Rússlands í Túngötu í apríl og maí . . . „sem leiddi til þess að það var tekið niður mönnum til mikils ánægjuauka,“ segir Jónas.
Hann útskýrir síðan þessar aðgerðir sína og segir ástæðuna vera að stríðsglæpamaðurinn Vladímír Pútín, Rússlandsforseti, hafi ákveðið að ráðast inn í Úkraínu. „Þá ekki síst vegna þeirra svívirðilegu stríðsglæpa og fjöldamorða sem rússneski herinn varð síðan í framhaldinu uppvís að og öllum er kunnugt um og ekki þarf að tíunda frekar hér. Var mér öllum lokið við að vera upplýstur um þessi óhæfuverk rússneskra hermanna á saklausum nágrönnum sínum. Af þeim ástæðum var mér því gjörsamlega ómögulegt að sitja aðgerðalaus með hendur í skauti og fylgjast daglega í fjölmiðlum með hryllilegri framgöngu rússneska innrásarliðsins og fjöldamorðum, hverjar svo sem afleiðingarnar kynnu síðar að verða fyrir mig vegna viðbragða minna,“ segir hann.
Hann bendir síðan á að allir beri ábyrgð á gerðum sínum og taki út þá refsingu sem lög kveða á um. Það hafi afleiðingar að skemma eigur annarra með t.d. málningu.
