Á miðvikudaginn var sjónvarpað frá ríkisstjórnarfundi þar sem Vladímír Pútín, Rússlandsforseti, var í fyrirsvari. Hann sagði að innrásin gengi nákvæmlega eftir áætlun og að markmiðum rússneska hersins verði náð að fullu á réttum tíma. En hann var einnig harðorður og sagði að andstæðingar Rússa, Vesturlönd, muni eflaust treysta á „fimmtu herdeildina“, föðurlandssvikara. Fimmta herdeildin er hugtak notað yfir þá sem vinna gegn fósturjörðinni.
Með orðum sínum er hann að reyna að tryggja ró innanlands en vaxandi andstöðu við stríðsreksturinn hefur orðið vart þrátt fyrir að Pútín og stjórn hans taki þá engum vettlingatökum sem mótmæla stríðsrekstrinum. Pútín er eiginlega farinn að hljóma eins og hann hafi setið lengi í umsetnu virki og virðist sjá skrattann í hverju horni í líki Vesturlanda.
„Sameiginlega reyna Vesturlönd að kljúfa samfélag okkar með því að giska á mannfall á vígvellinum, áhrif efnahagslegra refsiaðgerða á samfélagið og með ögrandi árekstrum í rússnesku samfélagi. Með því að nota fimmtu herdeildina er ætlunin að ná markmiðunum. Það er aðeins eitt markmið, það hef ég þegar nefnt, að eyðileggja Rússland,“ sagði Pútín við ráðherra sína.
Þetta orðalag hefur hrollvekjandi tengingu við rússneska sögu að mati margra sérfræðinga. Sebastian Sebag Montefiore, rithöfundur sem sérhæfir sig í Stalínstímanum, skrifaði á Twitter: „Föðurlandssvikarar. Ógeð. Hreinsanir. Óvinir. Ræða Pútín og orðaval er frá 1937.“ Þar vísaði hann til þess að það ár hóf Jósef Stalín hrikalegar „hreinsanir“ í rússnesku samfélagi þar sem mörg hundruð þúsund manns urðu þeim að bráð.
Pútín beindi þessum orðum sínum væntanlega til nokkurra hópa. Til landa sinna sem hann vildi gera ljóst að allri andstöðu verði mætt af miklu miskunnarleysi. Vesturlöndum og Úkraínu sendi hann einnig þau skilaboð að Rússar hafi ekki í hyggju að gefast upp og að Pútín sé reiðubúinn til að ganga mjög langt til að takmarka stuðning Vesturlanda við Úkraínu.
Tatjana Stanovaja, forstjóri ráðgjafarstofunnar R.Politik í Moskvu, sagði á Telegram: „Það er ekki lengur neinn vafi á að refsiaðgerðirnar, eða öllu heldur umfang þeirra, komu illa við Pútín tilfinningalega. Hann átti ekki von á neinu þessu líkt.“
Þessi ummæli hennar þýða að sameinuð afstaða Vesturlanda gegn innrásinni í Úkraínu hafi komið Pútín jafn mikið á óvart og slælegur árangur hersveita hans á vígvellinum.
Stanovaja sagði einnig að nú hafi aðalhlutverkið „fasistar“ færst frá úkraínskum stjórnmálamönnum til valdhafa á Vesturlöndum í huga Pútín.
Ólíklegt er að Pútín hafi mikið að óttast vegna almennings í Rússlandi sem er deyfður með miklum áróðri ríkisfjölmiðlanna og hefur um nóg að hugsa um að komast í gegnum hversdaginn í skugga refsiaðgerða, óðaverðbólgu og verðlausrar rúblu. En það eru þó hættumerki yfirvofandi meðal millistéttarinnar í milljónaborgum landsins. Hún verður fyrir miklum áhrifum af refsiaðgerðunum og hefur engan áhuga á að færast aftur á sama stig og var á Sovéttímanum. En til skamms tíma litið er hættan á óróleika í Rússlandi ekki svo mikil að hún hafi áhrif á stríðsreksturinn nema hermenn rísi upp og neiti að berjast en fregnir berast af að það hafi nú þegar gerst í Úkraínu og ef það færist í vöxt er rússneski herinn í miklum vanda.
