Hún segir í grein sinni að hálaunafólk hafi í raun breytt verkalýðshreyfingunni í sjálftökumaskínu og að kostnaður við starfsmannahald á skrifstofu Eflingar á formannstíð hennar hafi verið miklu hærri en þær 130 milljónir sem voru nefndar í gær. Hún segir þá tölu vera byggða á upplýsingum sem Guðmundur Baldursson, stjórnarmaður og formannsframbjóðandi í Eflinu, hafi óskað eftir frá starfandi formanni Eflingar, varaformanni og skrifstofu félagsins gagngert til að leka í fjölmiðla.
„Er þar gert mikið úr kostnaði við veikindi, uppsagnarfresti og starfslokasamninga á formannstíð minni. Ég get upplýst ykkur sem þetta lesið að kostnaður við starfsmannahald á skrifstofum Eflingar er miklu, miklu meiri en þarna kemur fram,“ segir hún.
Hún segir að eitt af því sem hafi vakið athygli hennar þegar hún hóf störf á skrifstofum Eflingar árið 2018 hafi verið mikil og kostnaðarsöm fríðindi starfsfólks skrifstofunnar. Þetta hafi verið á kostnað félagsfólks. „Mér var tilkynnt oftar en einu sinni og oftar en tvisvar að starfsfólkið ætti að „njóta alls þess besta“ úr kjarasamningum bæði á almenna og opinbera vinnumarkaðinum. Þannig ætti starfsfólkið bæði að vera á samkeppnishæfum markaðslaunum miðað við einkageirann, þ.e.a.s hærri launum en tíðkast hjá ríki og sveitarfélögum, og á sama tíma njóta einnig allra fríðinda úr samningum við hið opinbera, nánar tiltekið ríflegs veikindaréttar, uppsagnarverndar og uppsagnarfresta. Og eins og ég segi var þess gætt mjög rækilega að ég vissi að svona hefði þetta verið og svona ætti þetta einfaldlega að vera,“ segir hún og bætir síðan við: „Þá eru auðvitað ótalin ýmis önnur fríðindi starfsfsólks Eflingar svo sem ókeypis veislumatur í hádeginu, dýrar árshátíðarferðir til útlanda, einkaskrifstofur fyrir hvern einasta starfsmann með fyrsta flokks tölvu- og húsbúnaði, tíðar hópeflis- og átsamkomur á vinnutíma, og svo framvegis.“
„Eftir að ég kom til starfa hjá Eflingu hafa fjölmargir starfsmenn félagsins, sem af ýmsum ástæðum hefur verið í nöp við mig og þær breytingar sem ég hef barist fyrir, þær breytingar sem ég hafði umboð félagsfólks til að innleiða, sóst markvisst eftir að nýta sér til hins ítrasta öll þau veglegu réttindi sem þeir njóta tengt veikindum og starfslokum. Ég viðurkenni að þar var oft hugmyndaflug mitt sem tveggja vinnu láglaunakona á íslenskum vinnumarkaði ofurliði borið. Afstaða mín var þó sú sama og ég hef alltaf haft gagnvart starfsfólki á skrifstofu Eflingar, þ.e.a.s. að virða að öllu leyti gildandi réttindi þeirra og gera ekki athugasemdir við að þau túlkuðu ráðningarkjör sér í hag, og að leita sátta,“ segir hún síðan og bætir við að þetta hafi því miður aldrei skilað neinni sátt, heldur aðeins sífelldri og aukinni heift í hennar garð og meiri ásælni í sjóði félagsfólks.
„Mér er til dæmis minnisstætt þegar Þráinn Hallgrímsson fyrrum skrifstofustjóri hóf linnulausar árásir og ásakanir á mig, eftir að hafa undirritað starfslokasamning og skilið við félagið í góðu. Ástæðan var sú að ég féllst ekki á að veita honum enn meira fé úr sjóðum félagsins,“ segir hún síðan og nefnir síðan annan starfsmann sem reiddist henni fyrir að hafa ekki veitt honum stöðuhækkun. Við þá höfnun hafi hann skyndilega veikst og stóðu veikindin, samkvæmt læknisvottorði, yfir í eitt ár sem var nákvæmlega jafn langur tími og umsaminn veikindaréttur viðkomandi. Þessum starfsmanni hafi síðar fundist það góð hugmynd að hóta að koma heim til hennar og vinna henni mein. Hún nefnir viðkomandi ekki með nafni en væntanlega á hún við Tryggva Marteinsson miðað við það sem fram kom á Miðjunni þann 12. nóvember síðastliðinn.
Sólveig víkur síðan að máli Kristjönu Valgeirsdóttur, fjármálastjóra Eflingar, sem hún segir að hafi veikst skyndilega þegar Viðar Þorsteinsson, framkvæmdastjóri Eflingar, fór að spyrja hana út í fjármál félagsins, þetta hafi Kristjönu ekki líkað. „Seinna var Kristjana tekin til rannsóknar hjá Skattrannsóknarstjóra ríkisins, en þegar að þeim tímapunkti var komið hafði Kristjana nýtt til fulls bæði veikindarétt sinn (eitt ár samkvæmt ráðningarkjörum) og uppsagnarfrest,“ segir hún.
Því næst segir hún að bókari félagsins hafi gert það sama og Kristjana og síðan mætt á aðalfund Eflingar, farið í pontu og ausið „snarbiluðum og viðbjóðslegum svívirðingum“ í um 10 mínútur áður en hún æddi út.
„Reikningurinn fyrir það að hálaunafólki hafi tekist að breyta verkalýðshreyfingunni í sjálftökumaskínu fyrir sjálft sig er svo sannarlega hár. Og reikningurinn fyrir það að losa sig undan oki þess sama hálaunafólks getur því miður líka orðið hár. Við því er ef til vill fátt að gera, enda bæði “réttindavitund” og viljinn til að bera harm sinn á torg afar ríkur hjá hálaunafólkinu,“ segir hún síðan og hvetur félagsmenn Eflingar til að gera félagið að öflugu baráttutæki fyrir verka- og láglaunafólk.
