Stjörnufræðingurinn Þorsteinn Sæmundsson virðist hafa miklar áhyggjur af vegferð Coca-Cola hér á landi. Í pistli sem birtist í Morgunblaðinu í dag talar Þorsteinn meðal annars um að bragðið á kókinu sé breytilegt, hann telur að það megi rekja það til magns á kolsýru í drykknum.
Í byrjun pistilsins vísar Þorsteinn í viðtal sem birtist nýlega í Morgunblaðinu þar sem fram kom að neysla á Coca-Cola á Íslandi væri að meðaltali um ein 330 millilítrar á hvern landsmann á dag. „Það jafngildir einni dós af kók á dag, sem kókunnendum eins og mér þykir ekki sérlega mikið,“ segir Þorsteinn í pistlinum og talar svo um breytinguna á bragðinu hér á landi.
„Fyrir réttu ári sendi ég tölvuskeyti til fyrirtækisins og spurði hverju það sætti að kók sem framleitt væri hérlendis og selt á flöskum væri ólíkt því sem framleitt væri erlendis og selt hér á dósum. Munurinn virtist liggja í kolsýrumagninu, sem væri mun minna í því íslenska en því erlenda. Þetta breytti bragðinu og því spurning hvort mönnum væri stætt á að auglýsa í báðum tilvikum að bragðið sé upprunalegt. Sjálfum fyndist mér erlenda kókið mun betra. Spurning mín var þessi: Hvernig stendur á þessum mun? Var á einhverjum tímapunkti ákveðið að draga úr kolsýrumagninu hérlendis?“
Hann segist hafa fengið svar frá Coca-Cola European Partners Ísland ehf. og að í því væri sagt að smekkur manna væri misjafn eftir löndum. „Á Íslandi væri kolsýrumagnið með því hæsta sem gerðist, en í nágrannalöndum væri magnið yfirleitt minna. Kók í gleri sem selt væri hérlendis væri framleitt í Svíþjóð, fyrir Svíþjóð og Noreg auk Íslands, og hefði því lægra kolsýrumagn. Kók í dósum væri líka framleitt í Svíþjóð, en aðeins fyrir Ísland og tæki mið af því sem framleitt væri hér heima. Þetta væri í mótsögn við það sem fram kæmi í mínu bréfi og yrði kannað nánar,“ segir Þorsteinn.
„Þremur mánuðum síðar, í júní 2020, ritaði ég bréf til fyrirtækisins og áréttaði fyrra skeyti. Sagði að nú hefði það gerst að kolsýrumagnið í dósunum hefði minnkað og væri nú svipað og í flöskunum. Ég væri ekki einn um þessa skoðun; fleiri hefðu tekið eftir því. Hver væri skýringin á þessari breytingu, sem ég myndi kalla afturför? Þessu bréfi var ekki svarað þrátt fyrir ítrekun í tölvupósti.“
Þorsteinn sendi svo þriðja bréfið í september og fékk svar um að erindi hans hafi verið sent til markaðsstjóra. Hann segist þó ekki hafa heyrt neitt frá honum. Í október sendi hann svo fjórða bréfið og óskaði eftir svari. „Þá var mér tjáð að erindið hefði verið ítrekað við markaðsdeildina. Þaðan heyrðist hvorki stuna né hósti. Ég gat þó huggað mig við það að dósakókið hafði breyst til batnaðar. Hélst það í góðu horfi þar til nýlega, að dósirnar fengu texta sem að mestu leyti var íslenskur. Það var í sjálfu sér jákvæð breyting, en því miður gerðist það um leið, að kolsýrumagnið minnkaði verulega og varð allt of lítið fyrir minn smekk. Dró ég þá ályktun að farið væri að fylla á dósirnar hérlendis, en þegar ég spurðist fyrir var mér tjáð að svo væri ekki, heldur færi áfyllingin fram í Svíþjóð eins og áður,“ segir hann og spyr að lokum hvort slagorð fyrirtækisins standi.
„Á nýju dósunum stendur á sérkennilega blönduðu máli: „Original taste síðan 1886“. Stenst sú fullyrðing? Spyr sá sem ekki veit. En það er einkennilegt að stórfyrirtæki skuli ekki svara einföldustu spurningum um söluvöru sína.“
