Jóna Hrönn Bolladóttir, sóknarprestur í Garðaprestakalli, segir að ef allir sjúkdómar heimsins yrðu settir í hatt og hún þyrfti að draga einn væri einn sem hún myndi sérstaklega ekki vilja draga.

Jóna Hrönn skrifar um minnissjúkdóma í bakþönkum sínum í Fréttablaðinu í dag.

„Fyrir fimmtán árum flutti ég fyrirlestur á Grandhóteli um áhrif minnissjúkdóma og sagði m.a. að ef allir sjúkdómar heimsins væru settir í hatt og ég þyrfti að draga einn óskaði ég þess að draga allt nema minnissjúkdóma,“ segir Jóna Hrönn og minnist þess sérstaklega þegar eldri maður gekk upp að henni að erindi loknu.

„Að loknu erindi kom til mín eldri herra, horfði djúpt í augu mín og mælti: Ég held að minnissjúkdómar séu ekki verstir því hinir veiku þjást ekki mikið. Ég horfði á þennan þreytta og sorgmædda mann og sagði: Nei, í Græna landinu er lítil þjáning, en þjáningin liggur hjá ástvinum uns sjúkdómsferlið er á enda.“

Jóna Hrönn þekkir það að vera aðstandandi í þessum sporum. Faðir hennar var sextugur þegar hann greindist með minnissjúkdóm og minnist Jóna Hrönn þess þegar hún stóð yfir gröf föður síns á útfarardegi. „Þá hugsaði ég, dauðinn er ekki alltaf verstur. Sjúkdómstími heilabilunar er átta til tólf ár og á þeim tíma eiga ástvinir ótal kveðjustundir.“

Jóna Hrönn bendir á að í upphafi sé hinn veiki kvíðinn og ráðvilltur og fylgir oftast maka sínum eins og skugginn í frumkvæðisleysi og vanmætti.

„Svo koma dagarnir þegar hinn minnissjúki má ekki lengur keyra, getur ekki lesið dagblöðin, veit ekki hvar hann býr, getur ekki farið einn á salernið, getur ekki klætt sig og að lokum horfir þú í fjarræn augu á tómu andliti og ástvinur þinn þekkir hvorki nafnið þitt né þig sjálfa(n). Samt getur þú aldrei sleppt hendinni af hinum minnissjúka. Því þetta eru þungir sjúklingar inni á stofnunum og í heilbrigðiskerfi okkar þurfa ástvinir að veita hjúkrun og eftirfylgd og vera málsvarar allt til enda.“

Jóna Hrönn endar pistilinn sinn á þessum orðum:

„Á þessari löngu reynslugöngu megum við því ekki gleyma ástvinum hinna gleymnu. Þau þurfa öruggt umhverfi og utanumhald svo þau geti tekist á við allar þær kveðjustundir sem fylgja sjúkdómnum. Skiptir þá mestu að deila byrðunum svo enginn fari á mis við að halda áfram með sitt eigið líf.“