„Kona sem er að leita verður að deita“ – segir gamalt kínverskt máltæki, og hef ég lifað eftir því undanfarin misseri. Jafnvel eignast einn og einn æfingakærasta þó að sá langtímarétti sé ekki fundinn.
Miðbæjarkonan ég á það til að fara í afslöppunarferðir til útlanda og í þeim hefur mér síst þótt ástæða til að slökkva á smáforritinu Tinder sem ég nota gjarnan til að kynnast álitlegum piltum. Því er varla saman að jafna að leika sér í smáforritinu erlendis eða með báða fætur á móðurlandinu – munur á mannfjölda er ein ástæðan fyrir því. Fyrir hvern huggulegan Íslending sem birtir myndir teknar á þessari öld, skrifar eitthvað af viti í prófílinn sinn og er raunverulega að leita að einhverju innihaldsríkara en skyndikynlífi, má búast við tugum í Kaupmannahöfn, hundruðum í Berlín og þúsundum í New York.
Það er þó fleira en fjöldinn sem veldur, og það hef ég ritað um áður og alveg óvart rótað upp viðkvæmum tilfinningum (vissulega án þess að ætla nokkurri einustu sálu illt). Ég hef kastað fram spurningunni um hvort 90% íslenskra karlmanna gætu verið vanstilltir í samskiptum og getið mér þess til að auknu jafnrétti kynjanna sé um að kenna: „Getur verið að forgjöfin sem karlmenn hafa búið að síðustu árhundruðin í krafti kyns síns sé horfin og þeir standi nú uppi ráðalausir, óvanir jafnréttinu og því að þurfa eitthvað að leggja á sig.“ (R.E., Kynlífspressan, 2014) Ég hlýt að hafa verið nýbúin á slæmu stefnumóti þegar ég skrifaði þessi ósköp – hvers vegna hefði ég annars skrifað „fokk jú“ í millifyrirsögn og notað síðar í greininni grimmdarleg orð eins og „lúðagangur“, „sauðsháttur“ og „höfnunarhræðsla“. Voðalega hlýtur þetta stefnumót að hafa verið glatað.
En ætli eitthvað hafi breyst á fjórum árum? Stefnumótamenning Íslendinga er rétt svo að slíta barnsskónum svo að fjögur ár eru allhá prósenta heildartímans sem sú iðja hefur verið stunduð hér um slóðir. Það verður æ algengara að fólk hafni þeim gamla íslenska sið að drekka kláravín í kók fram eftir kvöldi, drífa sig svo á barinn upp úr miðnætti, panta bjór (bjórlíki fyrir 1989) og drekka hann þar til kjarkurinn varð nægur til að hrynja í fangið á einhverjum með passandi kynfæri.
Núna er blessunarlega orðið nokkuð vinsælt að fólk skiptist á nokkrum orðum áður en samfarir hefjast, og sé jafnvel búið að ganga úr skugga um að það eigi skap saman. Orðspor Íslendinga lifir þó og hefur náð erlendum eyrum eins og við vitum. Hver man ekki eftir „Dirty weekend“ auglýsingum Icelandair frá því fyrir nokkrum árum. Nýlegri eru dæmi um táldráttarvélarnar Julien Blanc og Daryush Valizadeh sem báðar hafa ritað fjálglega um það hvernig skuli fá íslenskar konur sem allra hraðast úr nærbuxunum. Þeir fengu eðlilega nokkuð óblíðar móttökur heimafólks þegar þeir reyndu að bera boðskapinn hingað.
Kannski er það aldurinn og viskan, en ég hef mögulega mýkst eitthvað örlítið í afstöðu minni til íslenskra karlmanna, þó svo að ég sé fullviss um að þeir eigi ennþá dálítinn spöl eftir til að komast með tærnar þangað sem margir erlendir kynbræður þeirra eru með hælana. Tinder hefur opnað nýjar víddir og greitt fyrir samskiptum án vímuefna. Fleiri og fleiri telja eðlilegt að hittast yfir kaffibolla eða hveitibollu til að kanna hvort frekari grundvöllur sé til samskipta á rómantískum eða lostafullum nótum. Svo megum við ekki gleyma því að það má alveg spjalla við ókunnuga í heita pottinum, í strætó, í grænmetisdeildinni úti í búð og í biðröðinni í Ísbúð Vesturbæjar.
Ragnheiður Eiríksdóttir er hjúkrunarfræðingur og kynlífsráðgjafi
raggaeiriks@gmail.com
www.raggaeiriks.com
