Elsku íslensku karlmenn! Nú kveður aldeilis við annan tón hjá ykkar einlægri. Ég er konan sem sagði að þið væruð líklega að verða óþarfir, og líka að 90% ykkar væru glataðir. Kannski er eitthvað sannleikskorn í þessu – en ég viðurkenni nú á Valentínusardegi að ég hef mildast stórlega í afstöðu minni. Og það er ekki bara út af nýja kærastanum!

Ég hafði nógan tíma til að mynda mér skoðun – næstum 5 einhleyp ár – og gerði skipulegan samanburð á ykkur og karlpeningi nágrannaþjóða okkar í leitinni að þeim rétta. Samanburðurinn var ykkur í óhag nánast alltaf… þið voruð ókurteisari, verr til hafðir, minni femínistar og kunnuð ykkur ekkert sérstaklega vel í samskiptum við konur. Ég lét ykkur vita af þessu og skrifaði ykkur nokkur hvatningarbréf sem fóru fyrir brjóstið á 90 prósentunum – en 10 prósentin vissu alveg hvað ég var að tala um.

Ég hefi nú séð ljósið og áttað mig á því að þið eruð ekki verstir í heimi. Ég lærði að elska ykkur í Egyptalandi. Merkilegt! Ég upplifði þar samskipti við ókurteisustu karlmenn í heimi – karlmenn sem hrópa, flauta, stynja og áreita konur gengdarlaust daginn út og inn í krafti yfirburðastöðu sinnar í valdastrúktúr samfélagsins. Ekki misskilja mig samt – ég elska líka Egyptaland og í Kaíró var dásamlegt að vera. Ég hugsaði svo fallega til ykkar á meðan. Þið eruð kannski dálitlir þursar í samskiptum – en þið eruð milljón sinnum kurteisari og virðið konur milljón sinnum meira en kynbræður ykkar í Kaíró. Hér erum við jafningjar – nánast – enda vitum við að það þarf að laga aðeins til í valdakerfinu áður en fullkomnu jafnrétti er náð. En ég veit að þið viljið deila ábyrgðinni og eruð með okkur í því verkefni.

Íslenskir karlmenn, ég elska ykkur!