Merkt er glæpasaga eftir hina sænsku Emelie Schepp og jafnframt fyrsta skáldsaga hennar. Yfirmaður útlendingastofnunar finnst myrtur á heimili sínu og morðin verða fleiri og svo virðist sem börn hafi framið þau. Jana Berzelius saksóknari og samstarfsmenn hennar í rannsóknarlögreglunni í Norrköping rannsaka málið.

Þetta er afar gölluð bók og það er margt sem stuðlar að því. Söguþráðurinn er með miklum ólíkindum og við bætist að lesandinn á afar erfitt með að hafa nokkra samúð með persónum, ekki einu sinni börnunum sem við sögu koma. Þetta er einfaldlega ekki geðugt fólk og um leið er ansi hætt við því að áhugi lesenda verði í lágmarki.

Aðalpersónan Jana á sérkennilega fortíð sem hún gerir sér ekki grein fyrir fyrr en seint og síðar meir og allt sem því viðkemur er æði reyfarakennt. Bókin er mjög ofbeldisfull og höfundur virðist hafa ánægju af því að velta sér upp úr þeim lýsingum en ekki er víst að lesendur hafi sömu ánægju af að lesa þær. Reyndar er gróft ofbeldi orðið áberandi einkenni á glæpasögum nútímans og stundum er engu líkara en glæpasagnahöfundar séu í innbyrðis keppni um að ofbjóða lesendum sínum. Í stað þess að einbeita sér að nákvæmum lýsingum á ofbeldi mættu höfundarnir sýna meiri hugmyndaauðgi í stíl og persónusköpun. Það sem skilur á milli lélegs glæpasagnahöfundar og höfundar sem kann til verka er einmitt stílgáfa og hæfni til að skapa trúverðugar persónur.

Norrænir glæpasagnahöfundur leitast yfirleitt við að koma boðskap á framfæri í bókum sínum, fjalla þá um mein eins og ofbeldi gegn börnum og konum. Ofbeldi gegn börnum og mansal er hér í forgrunni en umbúðirnar eru það lélegar að erindið kemst ekki til skila á sannfærandi hátt. Það eina sem eftir stendur er að hér er á ferðinni slöpp glæpasaga.