„Það var löngunin til að skera. Þá vissi ég ekki af hverju þessi sterka þörf kom yfir mig. En ég veit það núna. Mér leið svo hrikalega illa andlega. Ég meiddi sjálfa mig til að breiða yfir vanlíðanina.” Þetta segir Vala Ósk Gylfadóttir. Hún kveðst upphaflega hafa fundið fyrir þunglyndi og kvíða í kringum fermingaraldurinn. Vala man vel eftir fyrsta skiptinu sem hún skaðaði sig. Þá var hún 13 ára.”

Áður helltist yfir hana óstjórnleg löngun til að finna sársauka og sjá blóð. Eftir þetta fyrsta skipti hófst feluleikurinn og skömmin sem voru um langt skeið stór hluti af lífi Völu. Allan áttunda bekkinn hélt Vala uppteknum hætti og prófaði sig áfram í sjálfsskaðanum.

„Ég drakk eitur. Ég hellti sýru yfir fæturna á mér, því mig langaði að sjá hvað sýran myndi brenna langt inn í húðina. Ég skar mig í lærin, í handleggina og brenndi svæði á innanverðan framhandlegginn með kveikjara. Ég passaði mig samt alltaf að skaða svæði á líkamanum sem ég vissi að ég gæti falið. Þú sérð þessi sár aldrei. Við erum snillingar að fela þetta.“

Viðtalið í heild sinni má finna í helgarblaði DV