Maríanna Pálsdóttir, snyrti- og förðunarfræðingur og eigandi Snyrtistofu Reykjavíkur, er pistlahöfundur á DV. Hún kemur til dyranna eins og hún er klædd og skrifar hreinskilna pistla um snyrtivörubransann og öðru því tengdu.
Sjá einnig: Maríanna segir sögu af dreng sem fékk ekki samþykki tengdaforeldra sinna
Í pistli vikunnar skrifar Maríanna um kröfur samfélagsins og hvort það sé ekki hægt að finna hinn gullna meðalveg.
Er það einhver lífsins nauðsyn að við konur séum alltaf tipp topp og uppstrílaðar? Er ekki bara í góðu lagi að við fáum frelsi til að vera stundum með úfið hárið, sultardropa á nefinu, með exem í hársverðinum gangandi um rekkana í búðinni í Crocs og flís! Það er ekki eins og það sé alltaf auðvelt að búa á íslandi og vera gella í mínus 15 stigum!
Eru kröfur samfélagsins orðnar svo svakalegar að okkur dettur ekki í hug að fara í Hagkaup án þess að vera með varalit og í háum hælum? Það er vissulega ákveðið lögmál að ef þú laumast út úr húsi í götóttu joggingbuxunum og gamla ættarmóts-bolnum (sem er bara svo þægilegur!) að þá hittirðu æskukrössið, já eða stelpuskrattann sem stríddi þér alltaf mest í grunnskóla og þetta verður ákveðin martröð!
Nýverið sagði vinkona mín mér af því þegar deitið hennar gagnrýndi kurteisislega metnaðarleysið við að hafa sig til. Hún hafi ekki verið búin að skipta út Sloggi-brókinni fyrir eitthvað æsilegra, auk þess sem hún hafði nú ekki haft fyrir því að farða sig nokkuð fyrir hversdagslegan hitting heima fyrir (þetta var ekki neitt gala deit). Þessar athugasemdir komu allar frá honum þar sem hann stóð inni á miðju gólfi hjá henni íklæddur stáltá og olíusmurðri Samskipa-úlpunni.
Ég hefði mögulega sýnt þessu meiri skilning hefði hún mætt með reytt tussutaglið á Sushi-Social en hún var nú bara heima hjá sér á þriðjudagskvöldi, nýbúin að svæfa, þegar sjarmörinn datt inn úr dyrunum. Það gladdi mig því ósegjanlega þegar hún bætti því við að hún hafi hlegið hressilega að manninum og bent honum svo jafnkurteisislega á að ef þetta væru kröfurnar ætti hann líklega að leita rakleiðis eitthvert annað eftir kvonfangi.
Vissulega yrði ég atvinnulaus nokkuð snögglega ef fólk myndi skyndilega hætta allri sjálfsumhirðu og -snyrtingu. Ég þarf því vart að taka fram mikilvægi þessara þátta í tilveru okkar allra og mæli alltaf með góðri umhirðu og dekri fyrir okkur sjálf, bæði á líkama og sál.
En getum við samt ekki sammælst um að hafa lífið bara þægilega blöndu af Sloggi og blúndu fyrir alla? Jahh ég viðurkenni að ég er komin á Sloggi-vagninn og vel þægindi fram yfir harðar og óþægilegar bandabrækurnar úr Adam og Evu…. Allavega svona flesta daga!
