Í Fóstbræðrasögu er frásögn af viðureign Þorgeirs Hávarssonar við Þorgils Másson bónda og höfðingja útaf hvalreka. Þeir fundust yfir hvalhræi og deildu um eignarrétt á kjöti og spiki af skepnunni. Eins og venjulega var engin leið að semja við Þorgeir svo að hann drap Þorgils. Þorgeir hirti þá allan hvalinn en fylgdarmenn Þorgils sneru grátandi til síns heima. Svipaða sögu af blóðugum deilum yfir hvalreka má finna í Grettissögu.
Deilur um hvalveiðar eru því ekki nýjar af nálinni. Afstaða fólks til stórhvala hefur þó breyst mikið í áranna rás. Sú flökkusaga hefur komist á kreik að hvalurinn hafi liðlega mannsvit og því sé glæpsamlegt að drepa hann. Sagan af Moby Dick fjallar einmitt um óvenju gáfaðan hvítan hval. Brjálaður einfættur öryrki eltist við þetta dýr þar til hann lét lífið en hvalurinn synti tignarlega á braut.
Hvalveiðar hafa því fengið illt orð á sig. Íslendingar halda þó áfram að veiða hval með einhverjum takmörkunum undir forystu Kristjáns Loftssonar hvalfangara. Kristján lætur ekki að stjórn og gengur á hólm við almenningsálitið og drepur hvali þótt hann stórtapi á þessum veiðum. Allir aðdáendur Fóstbræðrasögu fyllast stolti þegar þeir sjá Þorgeir Hávarsson afturgenginn í Kristjáni Loftssyni. Hollywood leikarar, Matvælastofnun og ungmennahópur í dramakasti í Reykjavíkurhöfn og Hvalfirði hreyfa ekki við honum. Hann gæti sagt eins og Þorgeir Hávarsson mælti við Þorgils: „Nú mun á það reyna hversu lengi þér getið haldið hvalnum fyrir oss,“ sem útleggst á nútímamáli: „Fariði í rassgat! Ég veiði allan þann hval sem mér sýnist!“
