Hún segir að sú þróun hafi átt sér stað að sjávarauðlind þjóðarinnar sé komin á allt of fáar hendur. „Gríðarleg auðsöfnun gengur nú kynslóða á milli, eins og ekkert sé eðlilegra. En íslenskir stjórnmálamenn virðast ekki hafa döngun í sér til að tryggja nauðsynlegar úrbætur. Endalausar skýrslur eru skrifaðar. Nefndir og starfshópar settar á laggirnar sem því miður lyktar af því að stjórnmálamenn hafi ekki pólitískan kjark eða þor til að taka á málinu; að hækka veiðigjöld, setja lög sem koma í veg fyrir of mikla samþjöppun og setja á útgönguskatt að norskri fyrirmynd, svo eitthvað sé nefnt. Hver skyldi ástæðan vera fyrir þessu dugleysi? Getur það verið að stjórnmálaflokkar á Íslandi séu orðnir of háðir stórfyrirtækjum í sjávarútvegi? Að ítök eigenda þeirra séu orðin svo mikil vegna fjárhagslegra hagsmuna, atvinnu, vináttutengsla og frændsemi að enginn treysti sér lengur til þess að stíga niður fæti?“ spyr Elín síðan.
Hún segir að margir telji að eignarhald í íslenskum sjávarútvegi sé frekar dreift en svo sé ekki. Krosseignatengsl geri það að verkum og reglur um tengd fyrirtæki í sjávarútvegi séu miklu rýmri en hvað varðar til dæmis fjármálafyrirtæki. Hún spyr síðan hvers vegna svo sé?
Hún bendir á að ef kaup Síldarvinnslunnar á Vísi gangi eftir þá sé félagið komið með rúmlega 13% af öllum fiskveiðiheimildum landsins á sínar hendur. Ef fiskveiðiheimildir Samherja séu lagðar saman við þetta liggi fyrir að Samherji eða fyrirtæki sem tengist Samherji séu komin með 25% fiskveiðiheimilda í sínar hendur.
„Íslenskur sjávarútvegur er í dag blómleg atvinnugrein. Fiskur veiddur á Íslandsmiðum er afar eftirsótt vara erlendis. Það er glæsilegt fyrir samfélagið. En því miður virðist það hafa gleymst að eigendur auðlindarinnar eru íslenska þjóðin en ekki kvótakóngarnir. Mörg helstu fyrirtækin í sjávarútvegi í dag skila ofurhagnaði, en arðurinn skilar sér alls ekki í eðlilegu hlutfalli til réttra eigenda af því að stjórnmálamenn þora ekki,“ segir hún síðan að lokum.
