Ég er alinn upp á köldu Íslandi. Hlýju skeiði var að ljúka um það bil að ég fæddist, við tóku köld ár. Það var hafís og svo komu sumur þar sem var eiginlega ekkert sumar. Þegar sólin skein í Reykjavík var það yfirleitt í kaldri norðanátt. Ég er enginn veðurfræðingur en tíminn frá 1960 til 1990 var kaldur í minningunni.

Svo var eins og loftslagið færi að breytast aðeins og við fengum óvenjulega hlýjan tíma á árunum eftir 2000. Það var eins og allt mannlífið mýktist á sumrin og gróður spratt óvenju vel.

Í fyrra var svo kalt rigningasumar. En upp á síðkastið hefur veðrið verið eins og á sólarköflunum á kuldaskeiðinu. Þá var eiginlega aldrei sól í Reykjavík nema í napurri norðanátt. Maður kom stundum norður og austur á land og upplifði allt öðruvísi loftslag – líkt og maður væri kominn til útlanda.

Dagur B. Eggertsson borgarstjóri birti þessa mynd af veðurhorfum næstu daga. Andri Snær Magnason svaraði að bragði.

„80s blíða, láta sig hafa að vera í stuttbuxum, napurt við öll hús Esjumegin, brjóstahaldarar undir suðurvegg.“

Þetta er stíf norðanátt, kalt loft, hitastigið hrapar þegar sólin lækkar á lofti og birtan glær, eins og sé verið að gegnumlýsa mann.