Það eru liðin hundrað og tíu ár frá fæðingu listamannsins og lífskúnstnersins Stefáns Jónssonar frá Möðrudal. Vinur minn, Egill Eðvarðsson, gerði um hann frábæra heimildarmynd. Hann var æskuvinur Sigurveigar konu minnar –aldursmunurinn var talsverður en Stefán var fastagestur í Skeifunni sem foreldrar hennar ráku og Sigurveig segist hafa reynt að segja honum til í teikningu.

En Stefán fór sínar eigin leiðir í listinni, málaði heiminn eins og hann sá hann – og sérstaklega þó æskustöðvarnar norður í Möðrudal. Kindur, hross og hið heilaga fjall Herðubreið.

Hanna G. Sigurðardóttir smellti af þessari mynd af einu af verkunum í Hofi. Þetta er Stefán eins og hann gerist bestur og sérstæðastur. Þarna sjáum við fé renna af fjalli. Við sjáum hverja kind greinilega, það er ekki af og frá að Stefán hafi kunnað að nefna þær.

Á sama tíma er verið að ræða enn einu sinni um vanda sauðfjárræktarinnar. Komin er út skýrsla frá KMPG þar sem segir að þurfi að fækka sláturhúsum og draga úr framleiðslu. Það eru engin gleðitíðindi. Innanlandsmarkaðurinn er sagður vera mettur og það borgi sig ekki að framleiða kindakjöt til útflutnings.

Svo er ein stór þversögn. Sauðfjárræktin er ríkisstyrkt í bak og fyrir. En á sama tíma eru útlendir auðmenn að kaupa upp jarðir á Íslandi í stórum stíl. Ekki síst á miklum sauðfjárræktarsvæðum.