Það er eiginlega makalaust hvað hægt er að rífast mikið um bíla. Fátt virðist fólk geta hugsað sér verra en einhvers konar takmarkanir á bílaeign og bílanotkun. Það að eiga bíl hefur ótrúleg áhrif á skynjun fólks á veruleikanum og sjónarmið þess.

Við búum í samfélagi þar sem bifreiðaeign hefur aukist mjög mikið á fáuum árum. Við þetta hafa líka bæst tugir þúsunda bílaleigubíla. Hluti bílaflotans hefur líka stækkað, miklu fleiri en áður aka um á jeppum og jepplingum. Nú er svo komið að það eru fleiri bílar en íbúar í landinu.

Innviðir landsins voru ekki hannaðir fyrir svo marga bíla. Vegirnir úti á landi þola ekki þetta álag. Eldri hverfi borgarinnar byggðust þegar bílarnir voru miklu færri, sum þegar bílaeignin var hundrað sinnum minni.

Mengun vegna bifreiða er orðin mikið vandamál í Reykjavík, hún eykst  jafnt og þétt – á tíma þegar gerðar eru meiri kröfur um umhverfisgæði en áður.

En samt heimtum við að komast greiðlega og hindrunarlaust áfram á bílunum okkar. Þótt þeim hafi snarfjölgað og umhverfið beri ekki þennan fjölda. Við skulum samt.

Eina raunhæfa lausnin sem hægt er að finna á þessum vanda er auðvitað að takmarka bílaumferðina. Fækka bílum sem eru á ferli. En við skulum leita hátt og lágt að öðrum úrræðum. Og það er eins og atlaga að frelsi okkar og tilverurétti ef rætt er um að „þrengja að einkabílnum“– sem nota bene tekur alltaf meira og meira pláss.