Eitt þarf að vera alveg á hreinu: Veiðigjald er ekki skattur.

Ef ég kaupi mér veiðileyfi í á eða vatni á Íslandi, myndi engum detta í hug að kalla það skatt.

Þetta er gjald fyrir afnot. Þau tíðkast í ýmsum myndum. Það telst ekki heldur vera skattur ef ég fer á bókasafn og fæ lánaða bók. Ég fæ að nota bókina og greiði fyrir það hóflegt gjald.

Eins er það með olíuvinnsluna í Noregi – og vonandi á Íslandi ef hún fer í gang hér – það er ekki skattur þótt einkafyrirtæki fái að nota auðlindina gegn gjaldi. Það dettur engum í hug að leyfa þeim að gera það ókeypis – enda væri það ekkert annað en gjöf eða „gjafagjörningur“ eins og það heitir stundum.

Að þessu sögðu kemur ekkert á óvart að Ólafur Ragnar Grímsson hafi undirritað lögin um veiðigjaldið. Það er satt að segja heldur ótrúverðugt þegar hann ræðst að Gunnari Helga Kristinssyni prófessor sem sagði að Ólafur hafi komið sér í erfiða stöðu með sífelldu tali um sínu um þjóðarvilja og þingvilja og gjá milli þings og þjóðar.

Ólafur talar svolítið eins og hann sé eini maðurinn sem sé fær um að túlka þetta.

En um leið talar hann um nauðsyn á víðtækari sátt um sjávarútveginn. Þetta orðalag hefur oft verið notað og margar hafa þær verið nefndirnar.

Ætli Ólafur Ragnar, valdamesti forseti Íslands frá upphafi, sé þá til í að beita sér í alvöru fyrir slíkri sátt?