Ólafur Ragnar Grímsson hefur ekki enn svarað því hvort hann ætli að bjóða sig fram til forseta Íslands í fimmta sinn.
Reyndar skildi ég áramótaávarp hans svo að hann ætlaði ekki að gera það, en síðan komu fram menn sem skilja hann betur en ég með aðra túlkun – að hann hefði í raun haldið þessu opnu.
Síðan er efnt til söfnunar undirskrifta til að hvetja hann til að fara enn einu sinni í framboð – helsti skipuleggjandi söfnunarinnar er Baldur Óskarsson, vinur og samferðamaður Ólafs í pólitík síðan fyrir 1970.
Einhvern veginn hafa menn haft í huga markmiðið 40 þúsund – að 40 þúsund undirskriftir væru sá fjöldi sem þyrfti til að hægt væri að segja að mjög mikil eftirspurn sé eftir Ólafi.
Kannski er það of hátt markmið – en með 40 þúsund undirskriftum er hægt að tala um að þarna sé alvöru fjöldahreyfing á ferð.
Undirskriftirnar eru 25188 þegar þetta er skrifað.
Gunnar Smári Egilsson er talnaglöggur maður og hefur fylgst með þessu á Facebooksíðu sinni. Hann hefur reiknað út að síðasta sólarhringinn hafi 29 manns skrifað sig á listann, fjöldinn hefur farið síminnkandi – með þessu móti myndi febrúar vart duga til að ná 40 þúsunda markmiðinu.
Það er þá spurning hvort stuðningsmenn Ólafs þurfi ekki að fara að efna til auglýsingaherferðar, til þessa hafa þeir einkum auglýst á forsíðum ýmissa netmiðla?
Meðan þetta stendur er heldur dauft yfir vangaveltum um forsetaefni. Margir þeir sem hafa verið nefndir eru ekki líklegir til að fá fjöldafylgi – en þá má reyndar geta þess að ef frambjóðendur eru margir er hægt að verða forseti með mjög lágri hlutfallstölu.
15 prósent gætu í raun dugað.
Fólk virðist líka vera fast í þeirri hugmynd að það sé að kjósa forseta til mjög langs tíma – það er orðið svo vant því að forseti sitji óáreittur kjörtímabil eftir kjörtímabil, eins lengi og honum sýnist. Það er ekki sérstaklega lýðræðislegt.
Ég heyrði talað um einn mögulegan frambjóðanda, að hann væri alltof gamall. Ég benti á að eftir fjögur ár yrði hann rúmlega sjötugur og það væri ekki svo mikið. Hann væri hins vegar ólíklegur til að sitja jafn lengi og Ólafur Ragnar og Vigdís – sem væri kannski bara gott.
Írar kusu nýlega forseta sem er sjötugur að aldri – kjörtímabil hans er sjö ár. Michael D. Higgins er skáld og menntamaður – og þykir annarrar gerðar en írskir stjórnmálamenn eru yfirleitt. Það hefur jafnvel verið grinast með að þurfi að gefa út sérstakt orðasafn til að kjósendurnir skilji hann þegar hann fer að ræða þjóðfélagsmál og heimspeki.
Eitt fyrsta embættisverk Higgins var að biðja um að laun hans yrðu lækkuð um fjórðung.
Forseti Íslands er kosinn til fjögurra ára, það er kjörtímabil hans og eftir það má hæglega skipta.
Michael D. Higgins, forseti Írlands. Hann var kosinn síðastliðið haust og er sjötugur að aldri.
„
