Það mátti svo sem búast við því að landsdómi væri veifað í tíma og ótíma eftir réttarhöldin yfir Geir Haarde.

Sú málsmeðferð öll sýndi að það er afar vandasamt að draga stjórnmálamenn fyrir dóm vegna aðgerðaleysis eða lélegra ákvarðana – þar sem er vandséð að glæpsamlegur ásetningur búi að baki.

Niðurstaðan úr dómsmálinu gegn Geir var hérumbil núll – rétt eins og það myndi ekki hafa neitt upp á sig að draga Steingrím J. fyrir dóm út af Icesave eða Sparisjóði Keflavíkur. Landsdómi er veifað eins og refsivendi í pólitískri baráttu þessa dagana. Það er varla von á öðru, réttarhaldið yfir Geir gaf tóninn.

Í raun er bara eitt mál í seinni tíð sem er þannig vaxið að hugsanlegt hefði verið að draga ráðamenn fyrir dómstóla. Það er einkavæðing bankanna til vildarvina og klíkubræðra. Þar brugðust þeir illa sem áttu að fara með eignir almennings – það þarf varla að spyrja um ásetninginn. Nú eru hins vegar liðin tíu ár frá þessu – og það er býsna seint í rassinn gripið að setja upp rannsóknarnefnd vegna þessa eins og sumir þingmenn vilja gera.

Í þessu framhaldi má benda á viðtal úr Silfri Egils frá því í maí – viðmælandinn er Bernard Manin, prófessor við New York háskóla, sem ræðir um vandann við að halda réttarhöld yfir stjórnmálamönnum í lýðræðisríki.

Viðtalið má sjá með því að smella hérna.