Margir sem ég ræddi við þegar baráttan fyrir forsetakosningarnar var að hefjast höfðu á orði að Þóra Arnórsdóttir toppaði of snemma, að hún væri að fá mikið fylgi án þess að fólk hefði í raun séð neitt til hennar eða vissi hvað hún stæði fyrir.

Framan af sýndist manni eins og Þóra hefði möguleika á að vinna Ólaf Ragnar. Hún var fyrir ofan hann í skoðanakönnunum, menn gerðu því skóna að Ólafur hefði í raun ekki meira fylgi enn þennan þriðjung sem hann var að fá í könnunum.

Það virðist ekki vera rétt. Í síðustu könnun var Ólafur kominn yfir 50 prósent – en þó er þess auðvitað að gæta að margir eru óákveðnir. Kjósendur vita væntanlega að hverju þeir ganga þar sem Ólafur Ragnar er annars vegar – en stór hluti þeirra virðist ekki setja það fyrir sig. Þóra Arnórsdóttir var ekki einu sinni fædd þegar hann byrjaði í stjórnmálum, hann er búinn að vera í pólitík síðan 1967 – þá var hann kosinn í miðstjórn Framsóknarflokksins –  og forseti síðan 1996.

Framboð Þóru geldur fyrir hvað það virkar stefnulaust – það er nánast eins og stuðningsmenn hennar hafi haldið að það væri nóg að sýna frambjóðandann. Meðan þetta er svona reikult eru varla horfur á öðru en að fylgi Þóru haldi áfram að dala. Hún hefur líka verið í hlutverki spyrils í sjónvarpi – það er ekki endilega auðvelt að fara úr þeirri rullu yfir í hlutverk þess sem svarar.

Herdís Þorgeirsdóttir og Ari Trausti Guðmundsson eiga varla mikla möguleika, en það vekur samt athygli að boðskapur þeirra virðist vera hnitmiðaðri en Þóru og það er ekki ólíklegt að þau sæki á nú  síðustu vikurnar fyrir kosningar.