Það eru breyttir tímar í kringum forsetaembættið. 2004 var árið þegar Ólafur Ragnar Grímsson neitaði að skrifa undir fjölmiðlalögin, samt var ekki haldin nein þjóðaratkvæðagreiðsla, en þáverandi forsætisráðherra lagði sig í líma við að bjóða forsetanum ekki í hátíðarhöld vegna afmæli heimastjórnarinnar.

2004 hélt þáverandi forseti Alþingis, Halldór Blöndal, líka þrumuræðu þar sem hann skammaði forsetanum fyrir að beita málskotsrétti sínum. Halldór sagði meðal annars:

„Synjunarvald stjórnarskrárinnar eru leifar af þeirri trú, að konungurinn, einvaldurinn, fari með guðsvald. Þingið stóð gegn vilja konungs og leiðrétti vald eins manns með því að taka það til sín. Alþingi er kjörið af þjóðinni. Þar á fólk með ólíkar skoðanir og stefnur sína fulltrúa. Þar ráða menn ráðum sínum og leiða mál til lykta. Þótt forseti lýðveldisins sé kjörinn á sama hátt getur hann ekki mælt sig við Alþingi.“

Þetta fór svo illa í þingmenn að nokkrir gengu út undir ræðu forseta Alþingis. Í þeim hópi voru Steingrímur J. Sigfússon og Össur Skarphéðinsson.