Dr. Gunni skrifar um stunur úr fornbókaverslunum – staðina sem voru helsti vettvangur klámblaðakaupa á árunum áður en internetið kom til sögunnar. Nú eru menn ekki nema örfáum smellum frá svæsnu klámi – þá þurftu menn að gera sér ferð í fornbókaverslanir þar sem klámefnið var kannski ekki alltaf svo krassandi.

Mig minnir að á uppvaxtarárum mínum hafi helsti vettvangur klámblaðaverslunarinnar verið fornbókabúð sem var í litlu skoti í Hafnarstrætinu. Ég held ég fari rétt með að meðlimir hljómsveitarinnar Led Zeppelin hafi komið í þessa búð þegar þeir dvöldu í Reykjavík sumarið 1970.

Á þessum árum var talsverður fjöldi fornbókabúða, en Bragi var þó ekki kominn til skjalanna. Ég tek fram að ég hef aldrei séð svona efni á boðstólum í búðinni hans, ekki þegar hann var á Hafnarstrætinu, ekki á Vesturgötunni og ekki á Klapparstígnum. Bragi er þó engin tepra.

Annars skyldu menn ekki alltaf lasta klámefni, það getur verið gagnlegt.

Þegar ég var drengur var að sönnu lítið framboð af klámi. Það voru helst tímaritin Tígulgosinn og Glaumgosinn sem voru ekki mjög sjarmerandi. Mig minnir reyndar að þau hafi verið nokkuð villulaus – ákveðinn rithöfundur var sagður prófarkalesa þau  – en myndirnar voru klessulegar og illa prentaðar.

Ég komst í tæri við sænskar bækur sem voru ekki með neinum myndum, heldur bara texta. Ég held að sögurnar hafi margar verið skrifaðar af höfundum sem töldust alvöru undir dulnefni. Sögurnar voru ansi dónalegar. Þetta voru nokkur hefti  og nefndust einfaldlega Kärlek. Svíar voru langt á undan öðrum þjóðum á þessu sviði.

Ég var nokkuð áfjáður í að lesa þessar bækur – og viti menn það var engin fyrirstaða. Efnið höfðaði svo til mín  að ég lærði sænsku á samri stund.

Nokkrum árum síðar kom þetta að góðum notum þegar ég hóf að lesa Strindberg á frummálinu. Ég las Röda rummet, Tjänstekvinnans son og Hemsöborna eins og ekkert væri.

Strindberg.