Það er dálítið spaugilegt þegar því er haldið fram að boðsferðir til útlanda sé eitthvað sem var fundið upp þegar Íslendingar fóru að nálgast Evrópusambandið.

Árum og áratugum saman var meginstoð íslenskrar utanríkisstefnu veran í Nató og vináttan við Bandaríkin.

Í tengslum við þetta voru stanslausar boðsferðir bæði til Evrópu og Bandaríkjanna.

Undirritaður játar að hafa einu sinni farið í slíka ferð, það var í höfuðstöðvar Nató – já, einmitt í Brussel.

Eitt get ég sagt um þessa ferð – hún var ekki skemmtileg.

Ég hef aldrei verið sérstaklega í náðinni hvað varðar svona boðsferðir – en ég get fullyrt að sumir hafa farið oft og mörgum sinnum, ekki síst þeir sem voru svonefndir áhugamenn um vestræna samvinnu.

Með dvínandi vináttu við Bandaríkin og hnignun Nató hefur þessum ferðum farið eitthvað fækkandi – og jú, vissulega hefur ESB að einhverju leyti tekið við. Aðrir hafa verið nokkuð iðnir við norræna kolann.

En það er semsé langt í frá að þetta sé eitthvað nýtt – og í raun er sérlega kátlegt að skuli vera fjallað um þetta á vef sem formaður Varðbergs, samtaka um vestræna samvinnu, heldur úti, og er reyndar einn af fáum fjölmiðlum á Íslandi sem er beinlínis styrktur af Evrópusambandinu.