Á mynd hér neðar á síðunni sést í afturljósið á bíl fjölskyldu minnar frá því árið 1965.

Þetta var Skoda Octavia, að ég held árgerð 1963. Fjölskyldan átti ekki marga bíla, en ég man ekki til þess að neinn hafi verið sérlega stoltur af Skodanum.

Í sumum fjölskyldum voru bara keyptir austantjaldsbílar, það var vegna pólitískrar sannfæringar og kannski verðs líka, en bíllinn sem leysti Skodann af hólmi var Volkswagen bjalla. Ég hygg að framleiðsluland hennar hafi staðið nær pólitískum skoðunum á heimilinu.

Fjölskylda vinar míns keyrði um á Ford Bronco. Mig langaði mikið í svoleiðis bíl. Enn fæ ég sting í magann þegar ég sé Bronco-jeppa.

Ekki man ég hverjar lyktir Skodans urðu, hann var oft bilaður, en eitt sinn gerðist það að ekið var aftan á bílinn á Laugaveginum, svona sirkabát þar sem sjónvarpið var til húsa.

Eða það minnir mig.

Það vildi svo einkennilega til að bíllinn sem ók á okkur var líka Skoda Octavia, af svipaðri árgerð, en ökumaðurinn var Vilborg Harðardóttir, móðir Marðar Árnasonar.

(Og ef ég er spurður af hverju ég sé að blogga um akkúrat þetta þá hygg ég að svarið sé flótti undan veruleikanum á Íslandi 20. janúar 2012.)

Skoda Octavia árgerð 1963. Fjölskyldubíllinn var þessarar gerðar, en hvítur að lit. Hann var ekki ljótur, en viðurnefnið Skodi ljóti festist á þessar bifreiðar.