Útrásarvíkingar, stjórnmálamenn, embættismenn og aðrir sem mega kallast hrunverjar hrekjast úr einu víginu í annað eftir útkomu rannsóknarskýrslu Alþingis. Hún er svo umfangsmikil og vönduð að mjög erfitt er að deila við heildarniðurstöður hennar – þótt hugsanlegt sé að finna einhverjar smávillur, eins og forseti Íslands hengdi sig á þegar hann missti stjórn á skapi sínu í frægu viðtali.

Allt þetta fólk á sameiginlegt að reyna að gera eins lítið og það mögulega kemst upp með. Gefa eitthvað smá eftir, bíða svo, horfa í kringum sig, sjá hvort það nægir. En skýrslan er svo harður áfellisdómur, og reiði fólksins í landinu er slík – að það er alls ekki víst að þetta sé nóg.

Þannig láta stjórnmálamenn sig hverfa tímabundið, aðrir biðjast afsökunar á einhverri yfirsjón en telja sig samt alveg nauðsynlega í framtíðaruppbyggingu samfélagsins  – svo eru reyndar til menn eins og fyrrverandi Seðlabankastjóri sem eru algjörlega forhertir og telja sig ekki þurfa að sjá eftir neinu. Kunna bara ekki að játa á sig mistök eða afglöp.

Ekki þar fyrir að afsökunarbeiðnir helstu hrunverja á þessum tímapunkti hafa holan hljóm og eftirspurnin eftir þeim virðist ekki mikil, enda hljóma þær einatt eins og þær séu kokkaðar upp af almannatenglum.

Þannig var um afsökunarbeiðni og heitstrengingar Björgólfs Thors Björgólfssonar fyrr í vikunni.

Og þannig er um afsökunargrein Jóns Ásgeirs Jóhannessonar sem birtist í Fréttablaðinu í morgun þar sem hann lofar bót og betrun – í fjölmiðlinum sem hann á sjálfur og virðist ekki ætla að sleppa, því þrátt fyrir allt telur hann og klíkan hans að Jón sé ennþá til þess fallinn að vera fjölmiðlakóngur.

Það er óhætt að fullyrða að viðtökurnar við afsökunarbeiðninni verða afar dræmar. Enda er þetta auðvitað ekkert annað en almannatenglaspuni. Það trúir því varla nokkur maður heldur að hann hafi skrifað greinina sjálfur.

En fyrir þá sem hafa mikinn áhuga má mæla með því að lesa greinina saman við grein eftir sama höfund sem birtist í Morgunblaðinu (sic!) 29. desember 2008.

Af öllu þessu fólki ber maður helst virðingu fyrir því sem Árni Mathiesen gerði: Hann lét sig hverfa úr pólitík og er nú dýralæknir upp í sveit. Það er barasta eitthvað póetískt við það.

´