Kvikmuyndin Bjarnfreðarson er sérlega góð skemmtun. Hún bindur saman þræðina í sjónvarpsþáttunum á laglegan hátt – og ekki sakar að endirinn er góður. Þetta er kvikmynd sem lætur manni líða vel; maður fer brosandi út.

Ég er samt ekki frá því að við sem erum komin á miðjan aldur og sáum Þjóðviljann í bernsku njótum myndarinnar sérlega vel. Við höfum smá forskot á hina.

Þannig stóð ég mig að því á sýningunni að hlæja þar sem fáir aðrir hlógu – til dæmis bara yfir því að Olga Guðrún Árnadóttir hljómaði á grammófóni í bakgrunninum í einu atriðinu úr bernsku Georgs.

Jólin hjá fjölskyldu Georgs voru stórkostleg – ekki síst tinandi móðirin sem hafði látið Geir og Bjarnfreði, þetta skelfilega hugsjónafólk, sjúga úr sér allan lífskraft.

Reyndar eru karlar sem hlæja hátt í bíó á stöðum þar sem enginn annar hlær pínu óþolandi – það er svolítið Bjarnfreðarsonarlegt.

En myndin er ekki bara skemmtileg heldur líka þaulhugsuð.

Það er snilld að láta Ólaf Ragnar enda sem útvarpsmann á FM.

Þar sem attention span er í mesta lagi tuttugu sekúndur, nóg til að gefa pitsu og bíómiða.