Heitavatnsæð rofnaði neðst í Öskjuhlíðinni í dag og það var tilkynnt að ekkert heitt vatn yrði í vesturborginni seinnipartinn og um kvöldið og jafnvel fram til átta í fyrramálið. En betur fór en á horfðist. Húsið hérna var orðið hrollkalt en nú er kominn hiti á ofnana. Rafmagnsofnarnir, teppin og kakóið sem var búið að taka fram reyndist mestanpart óþarft. Manni finnst næstum að maður hafi verið svikinn um eitthvað – pínulítið sýnishorn af hamförum sem þjappar fólki saman, svona eins og þegar maður var barn og rafmagnið fór af fyrir jólin.

Við megum kannski hugsa aðeins til þess að í raun búum við ómældum lúxus að hafa rennandi vatn, hita og rafmagn. Fyrir okkur er þetta sjálfgefið – en þegar það hverfur skekur það nánast tilveru okkar. Rafmagnsleysið nyrðra eftir óveðrið mikla hratt af stað hrinu ásakana þar sem allir bentu á alla.

Forfeður okkar og formæður bjuggu í heimi þar sem myrkrið á vetrum var óendanlegt. Mikil fyrirhöfn að ná í vatn. Sífelldur kuldi, saggi og bleyta. Íslendingar gripu meðal annars til þess ráðs að hafa fjósbaðstofur – híbýli þar sem var reynt að nota kýr sem hitagjafa. Kýr gefa frá sér mikinn hita. Það þekktist meira að segja að taka sauði með sér í bólið til að hafa úr þeim hitann. Í einhverri bók las ég útreikninga á hitanum sem annars vegar kýr og hins vegar kindur gefa frá sér.

Í skáldsögunni Eyðiland eftir Sigríði Björnsdóttur Hagalín er fjallað um Ísland þar sem öll þessi þægindi hverfa. Það er ekki gefin nein skýring – en allt í einu þarf fólk að bjarga sér sjálft. Þetta er ansi vel hugsuð bók hjá höfundinum – en eitt af því sem kemur á óvart er hverjir verða ofan á á Íslandi sem er svipt nútíma þægindum og þar sem er enginn her.