Það eru ekki góðir tímar þegar þykir glæpsamlegt að bjarga mannslífum. Carola Rackete hefur verið handtekin á Ítalíu – öfgamaðurinn Salvini, innanríkisráðherra landsins, kallar hana „glæpakonu“.

Glæpur hennar er að hafa bjargað fjörutiu flóttamönnum sem hröktust um í Miðjarðarhafi og sigla með þá til Ítalíu um borð í skipinu Sea Watch. Við getum starað í hneykslun á drukknaðan föður með barn sitt á landamærum Mexíkó og Bandaríkjanna, en við skulum ekki gleyma þeim ótölulega fjölda sem ferst í Miðjarðarhafi á hverju ári – við það eitt að reyna að leita sér að betra lífi í hinni auðugu Evrópu.

Þetta minnir ögn á atburði sem urðu stuttu fyrir síðari heimsstyrjöldina. Um þá var gerð kvikmynd sem nefnist Sigling hinna fordæmdu, hún er sannsöguleg. Um 900 gyðingar fengu leyfi til að sigla frá Hamborg árið 1939 með skipi sem nefndist St. Louis. Förinni var heitið til Kúbu.

En þegar þangað kom fékk skipið ekki leyfi til að leggjast að bryggju. Eftir langa bið í höfninni í Havana var haldið til Florida, en Bandaríkjastjórn leyfði farþegunum ekki að koma í land.

Ástandið um borð var þá orðið verulega bágborið, skortur á nauðsynjum og mikil örvænting. Skipstjórinn, Gustav Schröder, brá þá á það ráð að sigla aftur yfir Atlantshafið til Evrópu. Farþegunum var á endanum skipt á milli Hollands, Belgíu, Frakklands og Bretlands.

Þá var byrjuð heimsstyrjöld, um 600 af farþegunum sem voru um borð í St. Louis biðu bana í helförinni.

En skipstjórinn Schröder fékk ekki að stýra skipi framar. Hann þótti hafa tekið málstað gyðinganna sem hann flutti. Sýndi þeim virðingu og lét sér annt um velferð þeirra. Í augum nasistastjórnarinnar var þetta óviðurkvæmilegt athæfi, ef ekki glæpsamlegt, og Schröder féll í ónáð.

Schröder andaðist 1959. Þá hafði hann verið heiðraður af hinu nýja þýska sambandslýðveldi en síðar hlotnaðist honum sá heiður að vera settur meðal réttlátra í hinu magnaða helfararsafni Yad Vashem í Jerúsalem. Í kvikmyndinni var hann leikinn af Max von Sydow.