„Gæti ég elskað konu sem elskar La La Land?“ spurði eftirlætispistlahöfundur minn, Cosmo Landesman, í grein í Sunday Times. Hann hafði farið á stefnumót og boðið í bíó konu, sem hann kynntist nýlega. Hún kolféll fyrir La La Land en hann var ekki hrifinn. „Ég held ekki að ég geti verið með konu sem elskar kvikmynd sem er jafn mikil meðalmennska og þessi mynd er,“ sagði Cosmo. Hann er mjög fyndinn maður og frumlegur í hugsun, en þarna held ég að honum hafi verið alvara. Kollegi hans á Sunday Times, kvikmyndagagnrýnandinn Camilla Long, gaf La La Land fimm stjörnur og sagði: „Að hata La La Land er eins og að hata hvolp.“ Hver hatar svosem hvolp? Mjög fáir. Kannski Cosmo.

Ég hef ekki séð La La Land en ef Camilla Long var hrifin þá á ég von á að eins verði með mig. Camilla er algjört hörkutól þegar kemur að því að dæma myndir og slátrar þeim eins og ekkert sé sjái hún þess þörf. En hún kann líka að hrífast.

Í menningarhluta Kastljóss ræddi Bergsteinn Sigurðsson við Ásgrím Sverrisson um La La Land. Þetta var afar skemmtileg umfjöllun, þar sem meðal annars var fjallað um fjölda tilvísana í gamlar söngvamyndir sem finna má í myndinni. Bergsteinn og Ásgrímur voru ánægðir með myndina og blessunarlega lausir við að setja sig í snobbstellingar. Söngvamyndir eru nefnilega ekki ómerkilegt fyrirbæri. Tilveran á að vera full af söng og dansi. Ég veit að fýlupokarnir eru ekki sammála því, en þeir eru líka aldrei glaðir.