– Brúðkaup Karls Bretaprins verður einhver rómantískasti atburður allra tíma, brúðkaup þessarar aldar og hinnar síðustu.

– Ha, hvað ertu að bulla?

– Jú, þetta er algjört öskubuskuævintýri. Ástarsaga aldarinnar.

– En hann er svo ósjarmerandi sjálfur og svo er hann að kvænast konu sem lítur út eins og hross.

– Já, einmitt þess vegna. Þau hafa elskað hvort annað síðan þau voru unglingar, þau voru ætluð hvort öðru. Svo fengu þau ekki að eigast. Er það ekki rómantískt?.

– En hann giftist svo fallegri konu, alvöru prinsessu?

– Já, en hann vildi hana í rauninni ekki, var píndur í hjónaband með stelpuskjátunni sem var leidd undir hann eins og … hryssa…

– Gættu orða þinna. Þú ert að tala um Díönu.

– Nú er hann orðinn karlfauskur um sextugt og fær loks konuna sem hann elskar, en kerlingarnornin mamma hans vill ekki koma í brúðkaupið. Lætur eins og hann sé óþekkur unglingur sem er að hlaupast á brott með Kamillu.

– Það er dálítið langt gengið.

– Hann fær heldur ekki að gera hana að drottningu.

– Ha? Má hún ekki vera drottning?

– Nei, hún er fráskilin, það má ekki hafa fráskilda drottningu. Það má bara hafa hreinar meyjar. Mömmu hans finnst þetta argasta lausung.

– Er það ekki svolítið langt gengið svona í nútímanum?

– Já, það er furðulegt að ekki skuli löngu búið að setja allt þetta dót af.

– Þú segir það. Jæja, blessaður.

– Blessaður.