Sparisjóðsstjórinn hafði ekki meiri trú á fyrirtækinu sem hann var að blóðmjólka en að kona hans seldi stofnfjárbréfin í honum.
En formanni skilanefndarinnar fannst þetta óþægilegt og vildi ekki gefa upp hver hefði selt fyrr en Hæstiréttur skipaði honum að leysa frá skjóðunni.
Bankaleyndin lætur ekki að sér hæða – eða á maður að tala um skálkaskjól í þessu tilviki?
