Ég hef alla tíð legið í rússneskum bókmenntum og sögu. Ég hef varla gert mér grein fyrir því fyrr en ég kem til Rússlands í fyrsta sinn að þetta hefur nánast verið mitt helsta áhugamál.

Ég er ekki alveg óundirbúinn að koma hingað. En það er vitleysa að hafa ekki lært svolítið í rúsnesku.

Ég hef lesið bækur eftirtaldra rússneskra höfunda, ég nefni þá í tímaröð, þ.e. eftir því hvenær ég kynntist þeim að ráði. Suma hef ég lesið mér til óbóta, til dæmis hef ég farið í gegnum allar stóru skáldsögur Dostojevskís.

Dostojevskí, Tolstoj, Gogol, Gorkí, Lermontov, Bulgakov, Turgenév, Majakovskí, Jevtushenko, Tsjékov, Nabokov, Pasternak, Rybakov, Solshenitsyn, Mandelstam, Akhmatova, Tsvetajeva, Jesenin, Babel, Pelevin, Pushkín, Grossman.

Grossman var sá síðasti sem ég las, hann skrifaði stóra skáldsögu um stíðið sem nefnist Líf og örlög, en hún fékkst ekki útgefin fyrr en eftir andlát hans. Hugmyndafræðingur flokksins, Mikhail Suslov, á að hafa sagt við Grossman – sem áður hafði dansað á flokkslínu – að bókin yrði ekki gefin út næstu tvö hundruð árin. Moskvubúi sem ég talaði við í gær fussaði þegar hann heyrði minnst á Grossman, talaði um að hann væri gyðingur.

Ljóð skálda sem þarna eru nefnd eru mörg til í afburðagóðum þýðingum Geirs Kristjánssonar. Maður þyrfti eiginlega að hafa þessar þýðingar við hendina á ferðalagi hingað.

Fyrir utan að minnsta kosti fjórar bókahillur með rússneskri sögu, mestanpart tuttugustu öldinni, allt frá Árna Bergmann, Isaac Deutscher, Roy Medvedev til Roberts Conquest, Ann Applebaum og Simons Sebag Montefiore. Um tíma var ég farinn að halda að ég væri með fetishisma fyrir þessu, en þetta veldur því að ég er nokkuð vel að mér um suma hluti hér í Moskvu. Má jafnvel segja að ég sé þreytandi fyrir samferðafólk mitt.

Og svo má ekki gleyma tónlistinni rússnesku: Tsjaikovskí, Mussorgskí, Borodin, Rakhmaninov, Shostakovits, Stravinskí, Pokofjev.

Stytta af Dostojevskí framan við Lenín bókasafnið.