Stundum höldum við Íslendingar að við séum nafli heimsins. Það má jafnvel segja að við séum haldin „miðju alheimsins-syndrómi“.

Þannig kemur það okkur á óvart að fjölmiðlar erlendis skuli túlka synjun forsetans á Icesave eins og Íslendingar ætli ekki að borga.

En við hverju búumst við – að erlendir fjölmiðlar skilji þessar ótrúlega langdregnu deilur innanlands, þar sem Íslendingar eru hálfpartinn að semja við sjálfa sig?

Við eigum í mesta basli með að skilja þetta sjálf þrátt fyrir linnulausa umræðu í meira en ár.

Það hjálpaði ekki að Ólafur Ragnar var ekki búinn að tilkynna forsætisráðherra um ákvörðun sína fyrirfram. Jóhanna heyrði þetta í sjónvarpinu eins og allir aðrir.

Og að ríkisstjórnin virðist ekki hafa verið tilbúin með neitt aðgerðaplan – jafnvel þótt í marga daga hafi stefnt í að Ólafur tæki  þessa ákvörðun.

Það voru allavega meira en helmingslíkur.

Annars skulum við ekki dramatísera þetta um of. Ákvörðum Ólafs Ragnars er póltískur veruleiki sem þarf að búa við. Breytir ýmsu, en sendir okkur ein og sér ekki til vítis.

Hins vegar þarf að hafa hraðar hendur. Þjóðaratkvæðagreiðsla kemur á vondum tíma, beint ofan í skýrslu rannsóknarnefndar Alþingis. Og þó að hún fari fram, þá breytir það því ekki að enn þarf að leita lausnar á þessu hörmulega máli.

Nú ríður á að beita skapandi hugsun en sitja ekki bara í skotgröfunum.