Ólafur Ragnar Grímsson segist sannfærður um að synjun sín á Icesave lögum leiði til sáttar. Það er kannski ofmælt.

En hvaða kosti á ríkisstjórnin – aðra en að segja af sér?

Það er ekki sérlega gæfulegt að fara í þjóðaratkvæðagreiðslu síðar í vetur um lög sem eru komin algjörlega upp í loft. Það er einboðið hver úrslitin yrðu. Atkvæðagreiðslan gæti þó einungis verið um þessi tilteknu lög, ekki hvort við ætlum yfirleitt að borga.

Líklegasti kosturinn er að stjórnin fari einfaldlega að fordæmi ríkisstjórnar Davíðs Oddssonar árið 2004, þegar Ólafur Ragnar synjaði fjölmiðlalögunum. Þá voru hurfu lögin einfaldlega, málið var látið niður falla.

Í Icesave er það þó ekki valkostur. Bretar og Hollendingar vilja fá niðurstöðu. Stjórninni er því nauðugur einn kostur að reyna fá þá til að setjast enn einu sinni að samnngaborði. Þá mætti kannski nota tækifærið og reyna að kalla virtan alþjóðlegan sáttasemjara á vettvang, mann til dæmis af kalíberi Martti Ahtisaari.

Allavega má kasta fram þeirri hugmynd. Þjóðin þolir varla miklu lengri deilur um þetta hörmungarmál.

(Annars spáði ég því um miðjan síðasta mánuð að Ólafur Ragnar myndi neita að skrifa undir, sjá hér – svo því sé haldið til haga.)