Það er merkilegt að koma á slóðir í Evrópu sem maður hefur ekki séð í marga áratugi.

Fólkið er myndarlegra, betur menntað og borgirnar eru hreinni og fallegri – það virðist heilbrigðara og hávaxnara. Langvarandi velmegun leynir sér ekki.

Nú má vera að allt sé á leiðinni til andskotans í Evrópu – furðulega margir virðast reyndar óska þess – en maður verður ekki var við að stjórnarfar síðustu ára hafi farið illa með fólkið.

Og ekki heldur að Evrópusambandið hafi tekið mikið frá því – eða kannski er það einmitt þvert á móti?

Það steðja að ýmsar ógnir.

Sú háskalegasta fyrir lýðræðið er vaxandi auðræði og ójöfnuður og ofríki fjármagnsaflanna.

En svo er líka hætt við að mönnum fari að leiðast hinir góðu tímar, að velmegunin valdi leiða, að fólki finnist ekki lengur þess virði að verja lýðræðið.

Þá eiga skrumararnir sviðið – og voðinn er vís.