Maður heyrir utan að sér vangaveltur um að Ólafur Ragnar Grímsson muni hætta við forsetaframboð sitt ef skoðanakannanir verða honum óhagstæðar. Það yrði þá á þeim forsendum að hann hafi ekki komið auga á neina aðra frambjóðendur þegar hann ákvað framboð sitt, en nú hafi það aldeilis breyst.

Því verður eiginlega ekki trúað.

Ólafur Ragnar er pólitískur bardagamaður og getur ekki verið þekkur fyrir annað en að gefast ekki upp fyrr en í fulla hnefana.

Eða hvort kæmi verr út fyrir hann,  að hætta við framboð – eftir hinn langa aðdraganda – eða tapa í kosningum?

Reyndar mætti halda því fram að það væri skylda Ólafs að  þrauka – hin langa atburðarás í kringum framboð hans gæti beinlínis hafa orðið þess valdandi að frambjóðendur sem hugsuðu sér til hreyfings hafi hætt við.

Svo má reyndar benda á að Ólafur gæti átt sér framhaldslíf í pólitíkinni. Traustið til hans mælist miklu meira en til annarra stjórnmálamanna. Þannig séð ætti honum að vera í lófa lagið að koma aftur inn í þjóðmálin – og gæti jafnvel stefnt til æðstu metorða.

Þá kannski sem forsætisráðherra?