Ég las eitt sinn sögu miðaldakirkjunnar í Evrópu.

Sumt í henni kom dálítið kynlega fyrir sjónir – til dæmis að menn sem voru taldir líklegir til að lenda í helgra manna tölu gátu átt fótum sínum fjör að launa.

Þeir áttu á hættu að verða fyrir því að sölumenn helgra dóma fengju þá hugmynd að brytja þá niður í minjagripi. Það er sagt að dýrlingurinn Romuald frá Ravenna hafi þurft að flýja þegar hann frétti af því á ferð í Frakklandi að fólk í kringum hann teldi að hann yrði verðmætari dauður en á lífi.

Munkarnir í klaustrinu í Fossanuova á Ítalíu tóku sig til og hjuggu höfuðið af Tómasi frá Aquinas látnum og suðu það svo ásamt beinunum – þeir töldu að þannig væri líklegra að þeir gætu haldið líkamsleifum hins mikla vísdómsmanns.

Því á þessum tíma þótti fátt eftirsóknarverðara en líkamsleifar dýrlinga, klæði sem þeir höfðu verið í eða hlutir sem þeir höfðu snert. Mikið var reyndar af fölsuðum minjagripum – fólk var auðtrúa og óprúttnir menn gengu á lagið.

Nú er Karmelklaustrið í Hafnarfirði búið að eignast helgan dóm – tusku með blóði Jóhannesar Páls II páfa.

Vottorð mun fylgja með frá Páfagarði sem staðfestir að blóðið sé ekta.

En fyrir okkur sem eru alin up við lúterstrú, þá kemur þetta óneitanlega kynlega fyrir sjónir.

Hauskúpa Tómasar frá Aquinas, mesta guðfræðings miðaldakirkjunnar. Sagan um bein hans er mjög furðuleg.