Það er dæmi um þá séstæðu stöðu sem er komin upp varðandi forsetaembættið að hin mjög svo virku Hagsmunasamtök heimilanna leggi til að Ólafur Ragnar Grímsson grípi til aðgerða varðandi skuldir heimilanna í landinu.

Samtökin halda því fram að forsetinn hafi tæki til að gera þetta – umfram það væntanlega að halda ræðu og hvetja til að eitthvað sé gert í málunum.

Þá væri forsetinn einungis að beita áhrifavaldi sínu – reyndar þannig að varla eru fordæmi fyrir. Þetta myndu teljast inngrip inn í stjórnmálin – það má minna á að það vakti mikla reiði snemma í forsetatíð Ólafs Ragnars þegar hann tjáði sig um vegi á Vestfjörðum.

En nei, mér sýnist að Hagsmunasamtökin vilji að forsetinn gangi lengra – hafi þau pælt í því er væntanlega horft til 25. greinar stjórnarskrárinnar þar sem segir:

„Forseti lýðveldisins getur látið leggja fyrir Alþingi frumvörp til laga og annarra samþykkta.“

Þetta ákvæði hefur verið alveg ónotað og varla neinum dottið í hug að það yrði virkjað. Lítil umræða hefur farið fram um það, enda myndu forsetar varla vera spenntir fyrir að leggja fram umdeild frumvörp sem síðan yrðu felld í þinginu. Miðað við stjórnskipunarhefðir er líklegt að þorri þingheims myndi bregðast ókvæða við slíkum inngripum.

Í slíku tilfelli er líka vísað í hina mjög ívitnuðu 13. grein stjórnarskrárinnar sem var talin trompa allar aðrar varðandi forsetann til skamms tíma – í Sjálfstæðisflokknum var hún nánast eins og kredda:

„Forsetinn lætur ráðherra framkvæma vald sitt.“