Íslendingar virðast taka því sem sjálfsögðu að sama fólkið sé við stjórn hér ár eftir ár, áratug eftir áratug. Það er nánast eins og þeir hafi ekki hugmyndaflug til að breyta.
Yfirleitt er þetta fólk ekki þekkt fyrir að hafa sérlega frumlegar eða mikilvægar hugmyndir um heiminn – nei, hugmyndagrundvöllur íslenskra stjórnmála er algjörlega á tvist og bast – einkenni þess er frekar að það er tilbúið að skipta um stefnu þegar hentar, það kann vel list sjálfsréttlætingarinnar. Í raun er það klárara í því að rugla en skýra.
Það er spurning hvers vegna við látum gott heita.
Er andlegri leti þjóðarinnar um að kenna?
