Ég fór í Smáralind í dag. Þurfti að eyða þar þremur kortérum. Gekk inn í nokkrar fata- og skóbúðir. Bara til að skoða.

Það sem sló mig var hvað úrvalið var lítið. Ég hugsaði, ætli sé ekki betra úrval í Albaníu? Fór á netið þegar ég kom heim og fann þessa vefsíðu – jú, úrvalið er líklega betra í Tirana.

Við erum auðvitað fámenn þjóð, en það er ekki eina skýringin. Stefán Ólafsson segir að einkaneysla á Íslandi sé of lítil, hún hefur ekki náð sér eftir hrun. Launin eru einfaldlega of lág.

Þeir sem hafa efni á fara til útlanda og versla, ekki síst til Bandaríkjanna þar sem úrvalið er meira og verðið betra. Svo eru þeir sem nota vefinn, mér er sagt að netverslanir eins og Aliexpress séu mjög vinsælar. Samtök verslunar og þjónustu vilja taka harðar á þeim innflutningi þar sem fölsuð merkjavara er áerandi.

Það er reyndar spurning hvernig alþjóðavæðingin fer með ýmsar greinar sem hafa verið stundaðar hérna. Verslunin hérna á Íslandi getur illa mætt samkeppni eins og sagt er frá hér að ofan. En við getum líka skoðað sjónvarpsmarkaðinn. Útlenskar efnisveitur hafa orðið mjög vinsælar á stuttum tíma, notendur þeirra horfa þeim mun minna á íslenskt sjónvarp. Efnið er auðvitað ótextað, við því er ekkert hægt að gera. Svona efnisveitur eiga örugglega eftir að stækka í nánustu framtíð – enn sem komið er svindla Íslendingar sér hálfpartinn þangað inn, en það mun breytast.

Og bókaútgáfan – hvað verður um hana þegar æ fleiri venjast á að panta bækur beint í gegnum erlendar netverslanir? Geta íslenskar netbækur keppt? Hvað þá með þýðingar – sjá menn þá einhvern tilgang í að þýða bækur?

Svona þurrkar netið út gömul landamæri – og gamlir siðir gætu þurft að breytast með. Um leið gætu atvinnugreinar sem við höfum stundað hér skroppið saman eða lagst af.