Fjölskyldudrama endaði fyrir Héraðsdómi Vestfjarða, en foreldrar töldu son sinn og tengdardóttur hafa svikið sig í viðskiptum um fasteign.
Málið snerist um fjölbýlishús á Ísafirði sem var í eigu fyrirtækis sem foreldrarnir höfðu átt en sonurinn og tengdardóttirin eignuðust síðar. Fyrirtækið leigði út allar íbúðirnar nema eina sem foreldrarnir höfðu til umráða í tæpan áratug, eða allt til ársins 2020 þegar þau fluttu til Reykjavíkur.
Árið 2020 áttu foreldrarnir í viðræðum við son og tengdardóttur um uppgjör í tengslum við rekstur félagsins. Viðræðunum lauk með því að foreldrarnir áttu að fá greiðslu upp á 52 milljónir vegna eignarhluta í fjölbýlishúsinu. Fram kom í samkomulagi að aðilar gerðu enga kröfu hvor á hinn vegna málsins að uppgjöri loknu og yrðu þá sonurinn og tengdardóttir „fullnustueigendur“ að öllum íbúðunum sem og fyrirtækinu.
Foreldrarnir urðu þó ósáttir við uppgjörið. Sonurinn og tengdardóttirin höfðu dregið töluverðar fjárhæðir frá söluverðinu, tæpar 29 milljónir fyrir vinnuframlag og svo rúmlega 12 milljónir fyrir leigu vegna íbúðarinnar sem foreldrarnir höfðu haft á leigu.
Foreldrarnir töldu að sonurinn og tengdardóttirin hefðu nýtt sér einfeldni, bágindi og fákunnáttu þeirra þegar samið var um kaupverðið. Verulegur munur hafi verið á endurgjaldi og verðmæti og vanþekking foreldranna á verðmæti félagsins hafi verið algjör. Þau hefðu ekki samþykkt svona mikinn frádrátt af eignarhluta sínum hefðu þau notið aðstoðar sérfræðings. Þau töldu því að ógilda bæri samkomulag um uppgjör og að syninum og tengdardótturinni yrði gert að greiða þeim sanngjarnt og eðlilegt verð fyrir eignarhlut þeirra.
Sonurinn og tengdardóttirin gripu til varna í málinu og bentu á að þegar fjölbýlishúsið var keypt þá voru þau ein eigendur fyrirtækisins. Það komi bæði fram í ársreikningum sem og í skattaframtali. Foreldrarnir hafi því hvorki átt hlut í félaginu þegar íbúðirnar voru keyptar né síðar. Það sé því ómögulegt að krefjast greiðslna fyrir eignarhlut. Uppgjörið hafi í raun falið í sér endurgreiðslu peninga sem foreldrarnir hafi lánað þeim árið 2011 þegar íbúðirnar voru keyptar.
Sonurinn og tengdardóttirin minntu á að meginregla samningaréttar er samningafrelsi. Almennt þurfi aðilar sjálfir að gæta hagsmuna sinna við gerð samninga og bera ábyrgð á þeim forsendum sem þeir gefa sér við gerð þeirra.
Dómari féllst ekki á kröfu foreldranna og vísaði til þess að ekkert sannaði að sonurinn og tengdardóttirin hafi beitt óheiðarleika eða misneytingu við samningsgerðina. Foreldrarnir þurfa því að greiða 800.000 krónur í málskostnað óskipt til sonarins og tengdardótturinnar og uppgjörið vegna fjölbýlishússins stendur.
