Mörgum þykir það eflaust ótrúlegt að sandskortur sé yfirvofandi í heiminum en það er nú samt sem áður þannig að sandur er takmörkuð auðlind. Hratt hefur gengið á sand í heiminum á undanförnum áratugum enda er hann notaður í ýmislegt, allt frá raftækjum til steypu.

Eins og stjörnurnar á himninum, snjókorn og gras virðist sandur vera til í óendanlegu magni. En magnið er ekki óendanlegt og sandur verður brátt af skornum skammti. Að vissu leyti er sandur eins og olía, hann er lengi að verða til og er ekki óendanleg auðlind. Þetta er auðvitað áhyggjuefni því sandur er bókstaflega einn af hornsteinum nútíma samfélags. Hann er mikilvægur til steypugerðar, í gler og örflögur. Þá má ekki gleyma að það skaðar vistkerfið að vinna sand.

En við getum ekki verið án sands og því er kominn tími til að hugsa betur um hvernig við notum hann. Ef við getum lært að nota sand á skynsamlegri hátt getur verið að við getum komið í veg fyrir að þetta mikilvæga hráefni hverfi algjörlega.

Sandur er mjög mismunandi þannig að segja má að sandur sé ekki bara sandur. Sandur er skilgreindur út frá stærð sandkorna og er á milli 2,00 og 0,06 mm. Mismunandi er hvaða sandtegundir henta best til einstakra hluta en mesta sandnotkunin er í steypu eða 60 til 75 prósent af heildarnotkuninni eða um 30 milljarðar tonna á ári.

Steypa samanstendur aðallega af sandi, möl, sementi og vatni. Flestar uppskriftir að steypu innihalda að notuð sé stór og gróf sandkorn. Þetta gerir að verkum að sandur eins og er í Sahara er ekki ákjósanlegur til steypugerðar því hann er of fíngerður. Besti sandurinn til steypugerðar er sandur sem er nærri ám, ströndum og á hafsbotni við strendur.

Sandvinnsla er slæm fyrir umhverfið og má í því sambandi nefna að í Indónesíu hefur svo mikill sandur verið unninn á undanförnum árum að minnst 24 eyjar hafa horfið.