Gögn sem Borgarskjalasafn hefur skoðað að beiðni DV sýna að Jón Baldvin Hannibalsson kenndi íslensku í 2. bekk X veturinn 1967-1968. Gögn sýna einnig að Matthildur Kristmannsdóttir var nemandi í þessum bekk þennan vetur. Stundin hefur einnig fengið sannað að María Alexandersdóttir, sem einnig hefur ásakað Jón Baldvin, var í þessum bekk.
Jón Baldvin, sem var umsjónarkennari í 4-A þennan vetur, sagði í Silfrinu um síðustu helgi að ekki fyndust gögn sem sýndu fram á að hann hafi kennt í þeim bekk sem konurnar voru í. Aðalmyndin með fréttinni sýnir bekkjarmynd af 4-A með umsjónarkennaranum Jóni Baldvin. Myndin hér að neðan er hins vegar afrit af stundarskrá hjá 2-X þar sem Matthildur var nemandi. Þar sem hringur er dreginn á myndinni sést „Íslenska: 2. J, X = 12 st.
Matthildur lýsti áreitni Jóns Baldvins í Stundinni með svofelldum hætti:
„Hann fór að segja mér að ég lærði ekki nógu vel heima, sem er mjög líklega alveg rétt, og vildi að ég sæti eftir. Það var ekki í sömu kennslustofu heldur í herbergi hinum megin á ganginum. Þar fór hann með mig inn og læsti. Þar var einn stóll og borð og hann gekk svona fram og til baka og lét mig skrifa. Hann var alltaf að beygja sig yfir mig til þess að vita hvernig ég skrifaði. Um leið og hann beygði sig yfir mig fann ég að hann var að strjúka mér. Og hann gerðist alltaf nærgöngulli.“
Matthildur segir að hún hafi farið að kvíða fyrir tímunum hjá Jóni Baldvini, þar sem hann lét hana alltaf sitja eftir eina. „Ég fór að reyna að læra betur heima en það breytti engu. Hann sagðist bara þurfa að láta mig læra þetta betur. Ég bara skynjaði það að það væri eitthvað fram undan sem mundi gerast,“ segir hún.
Loks hafi Jón Baldvin farið að færa sig upp á skaftið. „Hann hélt áfram að strjúka mér og fór að troða sér aftan á stólinn hjá mér. Þetta var svona gamall skólastóll með algjörlega beinu baki og beinu sæti. Honum tókst að troða sér fyrir aftan mig á milli mín og stólbaksins. Ég sat alveg á nippinu á stólnum. Hann var mjög grannur á þessum árum og ég líka og þetta tókst honum að gera. Hann byrjaði að káfa á mér allri og sleikti á mér hálsinn og eyrað og kinnina. Ég var algjörlega frosin. Ég gat ekki staðið upp. Ég gat ekki sagt neitt. Ég bara sat. Ég man eftir hvað ég skammaðist mín fyrir hvað væri að gerast.“
Í stuttu samtali við DV sagði Matthildur að það væri gott að sannleikurinn væri að koma upp á yfirborðið.
