„Eftir fyrsta stefnumótið með manni, sem ég hafði kynnst á Tinder, hafði ég mjög góða tilfinningu fyrir honum. Við drukkum einn bjór og spjölluðum og kvöldið endaði með „góða nótt kossi“. Síðar ákváðum við að næsta stefnumót myndi verða heima hjá mér og við fengjum okkur rauðvín. Ég hlakkaði til.
Dagurinn rann upp og dyrabjöllunni var hringt. Þegar hann kom inn tók ég eftir að hann var stressaður. Ég hugsaði með mér að hann væri að koma beint úr vinnunni og þyrfti kannski smá tíma til að ná sér niður.
Við settumst og spjölluðum saman og gengu samræðurnar ágætlega en ekki eins vel og síðast. Eftir að hafa spjallað í stutta stund þurfti hann skyndilega að fara á klósettið. Ég hugsaði ekki meira út í það, þá.
Þegar fimm mínútur voru liðnar fór ég að hugleiða hvað hann væri að gera þarna inni. Skyndilega heyrði ég vatn renna. Það var eins og hann væri farinn í sturtu. Ég beið. Eftir um 10 mínútur kom hann út. „Fórstu í sturtu?“ spurði ég. Hann svarað sallarólegur að það hefði hann gert. Ég spurði hann hvort hann hefði fundið handklæði en hann sagðist ekki hafa þurft á því að halda.
Mér fannst undarlegt að hann hafði ekki spurt hvort það væri í lagi að hann færi í sturtu. Það hefði verið í lagi mín vegna og vel skiljanlegt að hann vildi skola af sér eftir langan vinnudag. Svo furðaði ég mig á hvernig hann hefði þurrkað sér án handklæðis.
Þegar hann settist aftur tók ég eftir hvítum hnoðrum á handleggjum hans. Þá fattaði ég þetta: Hann hafði þurrkað sér með klósettpappír!
Ég stóðst ekki mátið og spurði hann hvort hann hefði þurrkað sér með klósettpappír. „Já, ég geri það oft,“ sagði hann.
Þetta var bara eitthvað svo undarlegt. Þarf ég að taka fram að stefnumótið varði ekki lengi eftir þetta?
Ég hef reglulega verið minnt á klósettpappírsmanninn því hann sendir mér reglulega skilaboð að næturlagi til að heyra hvort hann megi koma til mín. Kannski þarf hann að fara í sturtu?“
