Eyjan er 430.000 fermetrar að stærð og er kölluð „Slöngueyjan“ meðal almennings. Ástæðan er að þar búa um 4.000 baneitraðar slöngur. Hvergi annars staðar í heiminum er jafn mikið af eitruðum slöngum á svo litlu svæði. Um er að ræða eina tegund slangna, Bothrops insularis, og er hún talin í útrýmingarhættu því ef skógareldur kviknar á eyjunni er hætta á að allar slöngurnar drepist og þá er tegundin öll.
Ákveðin mýta er um eyjuna meðal Brasilíubúa og margar sögur eru til um slöngurnar. Meðal annars segja sögur að sjóræningjar hafi sleppt slöngunum á eyjunni til að þær myndu gæta fjársjóðs sem þeir grófu þar niður.
En staðreyndin er sú að eyjan einangraðist fyrir um 11.000 árum þegar yfirborð sjávar hækkaði og af þeim orsökum þróaðist slöngutegundin öðruvísi en ættingjar hennar á meginlandinu.
Slöngurnar eiga sér enga náttúrulega óvini og fjölguðu sér hratt í upphafi. Það varð til þess að fljótlega gátu þær ekki fundið nægilegt æti á jörðu niðri og því byrjuðu þær að leita upp í tré til að veiða fugla sem millilenda á eyjunni.
Slöngur á meginlandinu bíta fugla og bíða þar til eitrið virkar og drepur fuglana, þá er hægt að éta þá. En þetta virkar ekki vel á lítilli eyju og því þróuðu slöngurnar á Ilha de Queimada Grande enn öflugra og hraðvirkara eitur.
Árlega verða slöngur 540 til 2.300 manns að bana í Suður-Ameríku. 90% þessara dauðsfalla verða í Brasilíu. Bothrops atrox og Bothrops asper, sem eru náskyldar Bothrops insularis, eru meðal hættulegustu slöngutegundanna í álfunni. En Bothrops insularis eru í sérflokki því eitur þeirra er þrisvar til fimm sinnum sterkara en eitur slangna á meginlandinu.
Ef slöngur af þessari tegund bíta fólk veldur það dauða frumna og vefs í líkamanum og ef fórnarlambið fær ekki læknisaðstoð skjótt verða afleiðingarnar mjög alvarlegar og enda líklega með dauða.
Ekki má fara í land á eyjunni og sér brasilíski sjóherinn um að framfylgja því banni. Vísindamenn geta fengið heimild til að fara í land til rannsókna en þeir verða að fara mjög varlega og þeim er skylt að hafa lækni með í för ef einhver skyldi vera svo óheppinn að vera bitinn.
Fólk bjó á eyjunni frá 1909 til 1920 en það sá um vitavörslu þar. Að lokum drápu slöngurnar það.
