Í gegnum tíðina hefur október alltaf verið ömurlegur mánuður. Eini ljósi punkturinn er sá að ég á afmæli í október en að öðru leyti er brauðstritið í hámarki og frekar langt í aðventuna. Það var þó áður en dásamlegur en ævaforn keltneskur siður hóf innreið sína inn í íslenskt samfélag, hrekkjavakan. Skyndilega er 31. október orðinn einn skemmtilegasti dagur ársins, að minnsta kosti á mínu heimili.
Því miður hafa margir horn í síðu hrekkjavökunnar. Ein ástæðan er sú að vissulega höfum við einhvers konar hrekkjavökuígildi í öskudeginum okkar en því miður erum við búin að klúðra þeim degi gjörsamlega með því að afnema öskupokamenninguna. Það þarf að draga einhvern til ábyrgðar fyrir það!
Veigameiri ástæða er líklega sú að Bandaríkjamenn hafa tekið þessari hátíð fagnandi og gert hana heimsfræga. Margir eru á þeirri skoðun fátt gott komi úr vestri. Þegar kemur að hátíðarhöldum þá ganga Bandaríkjamenn oftar en ekki alla leið og því hafa útskorin grasker, köngulær og afturgöngur orðið táknmyndir hátíðarinnar sem og sá siður að ganga á milli húsa og krefja íbúa um sælgæti ellegar verða fórnarlömb útsmoginna hrekkja. Þessum sið hafa verið gerð rækileg skil í hinum ýmsu kvikmyndum og sjónvarpsþáttum. Þetta er bandarísk lágmenning eins og hún er best og áhrifin eru greinileg á hvernig Íslendingar fagna hátíðinni.
Að mínu mati erum við þó að missa af frábæru tækifæri til þess að rifja upp íslenskar þjóðsögur og fræða börnin okkar á skemmtilegan hátt. Það er nefnilega þannig að það eru til ógrynnin öll af íslenskum sögum um drauga og forynjur. Fyrr á árum voru þessir draugar á hvers manns vörum en núna er líklegra að börn og unglingar þekki allar ofurhetjur Marvel-heimsins með nafni frekar en hrollvekjandi sögu djáknans á Myrká, hrikaleg örlög Miklubæjar-Sólveigar og angist Runkhúsa-Gunnu.
Ég held því að hægt sé að ná þjóðarsátt um að blása í herlúðra varðandi markaðsetningu á íslenskum hryllingi á hrekkjavökunni. Íslenskir frumkvöðlar þurfa bara að vaða í verkið og jafnvel gæti hið opinbera styrkt verkefnið að einhverju leyti. Peningum hefur að minnsta kosti verið dælt í margt vitlausara til þess að freista þess að vernda íslenska menningu og tungu.
Þegar hrekkjavökunni var fagnað í fyrra gekk ég með krökkunum mínum upp að húsi einu í Garðabæ þar sem einhvers konar vélknúin fuglahræða með graskershöfuð gargaði á okkur: „Grikk eða gott“ á enskri tungu. Krökkunum fannst þetta mjög skemmtilegt en sjálfur hefði ég svo gjarnan viljað sjá dökklædda veru segja með með drungalegri röddu: „Máninn líður, dauðinn ríður; sérðu ekki hvítan blett í hnakka mínum, Garún, Garún?“
