Ebba Margrét Magnúsdóttir fæðinga og kvensjúkdómalæknir segist í starfi sínu oft hafa hugsað til dagana í sveitinni hjá afa sínum og ömmu þar sem hún lærði margt. Undanfarið hafi hún velt því fyrir sér hvar við fórum út af sporinu og gleymdum eldri borgurum landsins, okkar besta fólki eins og Ebba Margrét segir í grein sinni.
„Oft hef ég þakkað almættinu fyrir það að hafa fengið að fara í sveit til ömmu og afa og læra þar lífsreglurnar. Fá að taka á móti nýju lífi inn í þennan heim er einstök upplifun sem gefur mikið til baka. Það lærði ég í fjárhúsunum fyrri hálfri öld að hvert líf skiptir máli. Allt er undir og við gerum okkar besta. Þessa tilfinningu þekkja allar ljósmæður, fæðingalæknar og foreldrar. Þetta er í raun lífsins kraftaverk.
Í sveitinni í Búðarnesi norður í Hörgárdal og í Hörgslandskoti austur á Síðu bjuggu afi minn og amma mín í móður og föður ætt.Þar lærði ég líka að lífið tekur enda og í sláturtíðinni var stundum erfitt að teyma fallega lamb hrútinn sem við blésum lífi í um vorið og var svo fallegur og gæfur upp á vörubílinn sem flutti hann í slàturhúsið. Síðan þurfti að taka slátur, svíða svið og nýta allt sem gaf. Þetta var gangur lífsins.“
Ebba Margrét segist nýlega hafa notið þjónustu Reykjalundar og það sé í fyrsta sinn sem fjölskylda hennar er kölluð að borðinu í þeim veikindum sem hún glímir við.
„Það er nefnilega ekki bara einn sem er veikur heldur allir í fjölskyldunni. Sem heilbrigðis starfsmanni hefur það reynst mér erfitt og mikill lærdómur að þurfa að vera hinu megin við borðið. Þurfa að bíða eftir tíma, greiningu, meðferð, endurhæfingu og svörum. Þegar ég sjálf hef þurft að horfast í augu við örlög mín og minna nánustu, þurft að hringja, bíða og senda skilaboð til að ýta við hlutum og fá svör sem enginn vill fá.“
Veltir Ebba Margrét hvað þeir geri sem hafi ekki heilbrigðisstarfsmanní fjölskyldunni eða nàlægt sér sem getur hjálpað þegar veikindi kveða að.
„Það velur sér enginn að greinast með ólæknandi sjúkdóm. Þegar við eldumst þá þurfa margir að glíma við erfiðar áskoranir heilsufarslega séð, þrátt fyrir að hafa lifað heilbrigðu lífi hingað til. Það langar eflaust engan að vera upp á aðra kominn og bíða eftir svörum, lyfjum, meðferð eða leggjast inn á hjúkrunarheimili þar sem eitt bíður þeirra. Það sama og raunar bíður okkar allra.“
Ebba Margrét segir það ólíðandi að eldri borgarar sem hafi byggt upp þurfi að búa við óviðunandi aðstæður á hjúkrunarheimili eða bíða á göngum sjúkrahúsa því ekki fæst pláss á hjúkrunarheimili. Ólíðandi sé að krabbameinssjúklingum standi ekki til boða nýjustu lyfin sem eru á markaðnum því þau eru svo dýr. Eða þurfi að bíða mánuðum saman eftir skurðaðgerð eða geislameðferð. Það sé ekki í boði að sjálfseignarstofnanir sem sinna mikilvægum störfum fái ekki það fjármagn sem þarf. Það sé ekki í boði að aldraðir bíði eftir greiningu og meðferð við sínum kvillum og að við bjóðum fólki sem valdi sér ekki veikindi að bara bíða.
„Við eldumst öll og þurfum þá að vita að okkar bíður góð heilbrigðisþjónusta veitt af fólki sem vill bæta okkar hag og bera hag okkar fyrir brjósti. Alveg eins og þegar við fæddumst í þennan heim og tekið var á móti okkur af metnaði.
Eflum umhyggju og þjónustu við okkar besta fólk. Því við eldumst öll og getum veikst og hvað viljum við þá ?“
